ігу́мен

(гр. hegoumenos = кіраўнік)

настаяцель праваслаўнага мужчынскага манастыра.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

настая́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Кіраўнік праваслаўнага або каталіцкага мужчынскага манастыра; ігумен; абат.

2. Старшы святар у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

игу́мен церк. ігу́мен, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

настая́цель, ‑я, м.

1. Кіраўнік мужчынскага манастыра; ігумен.

2. Старшы свяшчэннік у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аба́т, ‑а, М абаце, м.

1. Ігумен каталіцкага мужчынскага манастыра.

2. У Францыі — назва каталіцкага свяшчэнніка.

[Лац. abbas, abbatis з сір.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэла́т, ‑а, М ‑лаце, м.

Вышэйшая духоўная асоба (архіепіскап, епіскап, ігумен) у каталіцкай і англіканскай цэрквах.

[Ад лац. praelatus — пастаўлены над кім‑н.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настоя́тель (церкви) настая́цель, -ля м.; (монастыря) ігу́мен, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

opat

м. абат; настаяцель, ігумен

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przeor

м. прыёр, ігумен (каталіцкага манастыра)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

abbot

[ˈæbət]

n.

аба́т -а, ігу́мен -а m., кіраўні́к манастыра́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)