шло́паць

‘гучна, з шумам біцца аб што-небудзь, удараць па чым-небудзь, шлёпаць (яблыкі шлопаюць у траву, боты шлопаюць па нагах)’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. шло́паю шло́паем
2-я ас. шло́паеш шло́паеце
3-я ас. шло́пае шло́паюць
Прошлы час
м. шло́паў шло́палі
ж. шло́пала
н. шло́пала
Загадны лад
2-я ас. шло́пай шло́пайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час шло́паючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зашлёпаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць шлёпаць. // Пайсці, паехаць шлёпаючы. Язэп устаў з пасцелі, босымі нагамі зашлёпаў да парога. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

człapać

незак. валачыся; цягнуць ногі; шлёпаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

látschen

vi разм. шо́ргаць панто́флямі, шлёпаць, цяга́ць но́гі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

spank​2 [spæŋk] v. ля́паць дало́нню; пля́скаць, шлёпаць;

spank a child’s bottom даць дзіця́ці плескача́ па мя́ккім ме́сцы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шлёпанне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шлёпаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Гэтае бязладнае, то глухое, то звонкае, шлёпанне дажджынак з даху я пачуў, яшчэ не расплюшчыўшы вачэй. Каршукоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шлёп, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шлёпаць — шлёпнуць і шлёпацца — шлёпнуцца. Бывала, калі на шляху яму [Несцеру] пападалася лужына, ён яе не абыходзіў, а шлёп, шлёп — і ўсё! Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pátschen

vi разм.

1) плёскацца; хлю́пацца

2) шлёпаць (па вадзе)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Абцо́баны ’абдрыпаны’ (Суднік, вусн. паведамлю полац.), магчыма, да цопаць ’шлёпаць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Прачо́мхаць, прочо́мхаты ’пратаптаць (панчоху)’ (Клім.). Да чомхаты (гл. чомхаць) ’шаркаць, шлёпаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)