Вучані́ца ’школьніца’ (Гарэц., Байк., Некр., КТС), ст.-бел. ученица (з XVII ст.; Гіст. лекс.), укр. учени́ця, рус. учени́ца, польск. uczennica (з неарганічным падваеннем, гл. Брукнер, 593), чэш., славац. učnice, učnica. Можа разглядацца як вытворнае ад вучанік (гл.) або самастойнае ўтварэнне ад ву́чаны (*uč‑ьnъ), аднак даволі позняя фіксацыя ў пісьмовых помніках не выключае запазычання, магчыма, з польск.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

szkolny

szkoln|y

школьны;

dziecko w wieku ~ym — школьнік; школьніца;

audycja ~a — радыёперадача для школьнікаў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

scholar

[ˈskɑ:lər]

n.

1) вучо́ны -ага m., вучо́ная f.; асо́ба зь вялі́кімі ве́дамі

2) шко́льнік -а m., шко́льніца f., навучэ́нец -ца m.

3) навучэ́нец-стыпэндыя́нт, навучэ́нка-стыпэндыя́нтка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)