штармі́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -і́ць; незак.

Пра шторм: быць вельмі неспакойным, бурным.

Чуваць, як штарміць мора.

Перастала ш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пе́ленг, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Вугал паміж стрэлкай компаса і напрамкам, па якім відаць дадзены прадмет або чуваць дадзены гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

цю́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Удараць, утвараючы слабы стук.

Чуваць было, як цюкалі сякеры.

|| аднакр. цю́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. цю́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

агу́, выкл.

1. Узаемнае акліканне з мэтай знайсці або не згубіць адзін аднаго. —

Агу! — чуваць у лесе.

2. Зварот да малога дзіцяці, каб забавіць яго. —

Агу-агу, маленькі хлопчык!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

несціха́ны, -ая, -ае.

1. Які не сціхае, не змаўкае доўгі час; які чуваць бесперапынна.

Н. гул.

2. Які не праходзіць, не сунімаецца (пра боль і пад.).

Н. боль.

|| наз. несціха́насць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

няя́сны, -ая, -ае.

1. Які дрэнна відаць, не вылучаецца сваімі контурамі.

Няясныя абрысы гор.

2. Які ледзь чуваць.

Няясныя словы песні.

3. Не зусім зразумелы, невыразны.

Н. намёк.

|| наз. няя́снасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

◎ Прычува́цца ’здавацца, падавацца (па гуку)’ (ТС), ’чуцца’ (Нас.). Да чуваць, чуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

słychać

незак. чуваць, чутна;

co słychać? — што чуваць?;

słychać było muzykę — чулася музыка;

słychać że ... — кажуць, што...;

nic nie słychać — нічога не чуваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

слыха́ть несов.

1. (слышать) прост. чуць;

я слыха́л его́ го́лос я чуў яго́ го́лас;

2. безл., в знач. сказ. (слышно) чува́ць, чу́тна, чутно́;

о нём ничего́ не слыха́ть аб ім нічо́га не чува́ць (не чу́тна);

3. в знач. вводн. сл., прост. (говорят) ка́жуць, ідзе́ чу́тка, чува́ць, чу́тна, чутно́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Вяшчува́ньня ’прараканне, прадказванне’ (Бяльк.). Назоўнік ад ітэратыўнага дзеяслова вяшчуваць, дзе у або толькі фанетычна, або пад уплывам слоў чуць, чуваць. Параўн. вяшчуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)