адступле́нне, -я, н.

1. гл. адступіць.

2. Адхіленне ад асноўнай тэмы; устаўка ў тэкст якога-н. літаратурнага твора, не звязаная з яго асноўнай тэмай або сюжэтнай лініяй.

Лірычнае а. ў літаратурным творы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wstawka

ж. устаўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ушы́ўка, ‑і, ДМ ушыўцы; Р мн. ушывак; ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ушыць.

2. Тое, што ўшыта; устаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

inlet [ˈɪnlet] n.

1. ву́зкі залі́ў; фіёрд

2. tech. упу́ск; уво́д

3. уста́ўка (у адзенні)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

przerywnik

м. друк. застаўка; устаўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вноска ж.

1. (действие) унясе́нне, -ння ср.;

2. (вставка) уста́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

insertion

[ɪnˈsɜ:rʃən]

n.

1) устаўле́ньне n.

2) уста́ўка f.

3) про́шва f. (кару́нкавая)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inset

1. [ɪnˈset]

v.t

устаўля́ць

2. [ˈɪnset]

n.

укла́дка, укле́йка, уста́ўка f. (у суке́нцы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

эпентэ́за

(гр. epenthesis = устаўка)

лінгв. з’яўленне дадатковага гуку ў складзе слова.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вде́лка ж. уро́бліванне, -ння ср.; упра́ўка, -кі ж.; уста́ўка, -кі ж.; умуро́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)