толсту́ха разг. таўсту́ха, -хі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

толстя́чка разг. таўсту́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fatty​1 [ˈfæti] n. infml, derog. таўсту́н; таўсту́ха

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

таўсту́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Разм. Памянш.-ласк. да таўстуха ​1. — Вось я з парашутам, — паказала Ганна Аляксееўна па круглатварую сур’ёзную таўстушку. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

fatty

[ˈfæti]

1.

adj.

1) тлу́сты

2) тлу́шчавы

2.

n.

таўсту́н -а́ m., таўсту́ха f.; гла́дкая жывёліна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Dícke

I

f - таўшчыня́; паўната́; сы́тасць, тлу́стасць; фіз. гушчыня́ (пра вадкасць)

II

sub m, f -n, -n таўсту́н, таўсту́ха

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Заю́ха ’нервовы чалавек’ (Касп.). На базе дзеяслова *заюшыць і прыметніка *заюшны (гл. заюшна) з уяўным суфіксам ‑уха і далейшай зменай значэння ’люты чалавек’ > ’нервовы чалавек’. Суфікс ‑уха ўтварае асабовыя назоўнікі ж. і агульн. р. ад прыметнікаў і назоўнікаў: таўстуха, прастуха, змяюха, бабуха ’някемлівы чалавек’ (Сцяц., Афікс. наз., 124, 175).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таўшчыня́ ’велічыня папярочнага сячэння прадмета’; ’паўната, сытасць’ (ТСБМ, Касп., Некр. і Байк., Сл. ПЗБ), таўшчына́ ’тоўстасць’ (Растарг.), таўсціня́ ’тс’ (в.-дзв., лаг., віл., малады, Сл. ПЗБ; Варл.; ашм., Стан.; мёрск., Нар. словатв.), товшчына́ ’тс’ (Вруб.), тоўшчына́ ’тс’, ’таўстуха’ (ТС). Варыянтнасць фіналі слова, магчыма, звязана з адрозненнем зыходнай формы прыметніка таўсты́ і то́ўсты, гл. Параўн. таніня і таніна, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тэўшч ‘таўшчыня’ (Мат. Гом.; навагр., З нар. сл., Жд. 2, Янк. 2), тэ́ўшча ‘тс’ (слонім., Нар. лекс.), тэ́ўшчар ‘тоўсты’ (Сцяц.), сюды ж тэ́ўсць ‘паўната, таўшчыня; таўстун, таўстуха’ (дзярж., Нар. сл.; Кал.). Да тоўшч (гл.), хутчэй за ўсё, у выніку экспрэснай змены пад націскам о на э («аднаўленне» квазі-карэннага галоснага), пра ўмовы фанетычнай дыялектнай з’явы гл. Карскі 1, 154–158.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tub

[tʌb]

1.

n.

1) бале́я f.

2) ва́нна f.

3) мала́я ка́дка (для ма́сла, шма́льцу, мёду)

4) Sl. таўсту́н -а́ m., таўсту́ха f.

2.

v., (-bb)

мыць, мы́цца ў бале́і, ва́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)