дзе́даўскі і дзядо́ўскі, -ая, -ае.

1. гл. дзед¹.

2. перан. Атрыманы ў спадчыну ад продкаў; старадаўні або ўстарэлы.

Дзедаўская тэхніка.

Д. спосаб апрацоўкі зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разгуга́ць

‘растраціць што-небудзь падчас разгульнага жыцця (разгугаць спадчыну)’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. разгуга́ю разгуга́ем
2-я ас. разгуга́еш разгуга́еце
3-я ас. разгуга́е разгуга́юць
Прошлы час
м. разгуга́ў разгуга́лі
ж. разгуга́ла
н. разгуга́ла
Загадны лад
2-я ас. разгуга́й разгуга́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час разгуга́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пераказа́ць ’перадаць у спадчыну’ (ТС). З польск. przekazać ’перапісаць, пакінуць у спадчыну’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

престолонасле́дие ср. перахо́д у спа́дчыну прасто́ла (тро́на);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

футуры́зм, -у, м.

Фармалістычная плынь у літаратуры і мастацтве пачатку 20 ст., якая ў імя стварэння новага стылю адмаўляла рэалізм і культурную спадчыну.

|| прым. футурысты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спадчынада́вец, ‑даўца, м.

Асоба, якая перадае спадчыну каму‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verérbung

f - перахо́д у спа́дчыну, атрыма́нне ў спа́дчыну

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

унасле́дованный

1. атры́ма́ны ў спа́дчыну;

2. биол. унасле́даваны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насле́довать

1. сов., несов. (что-л.) атры́мліваць у спа́дчыну; сов. атрыма́ць у спа́дчыну;

он насле́довал э́тот дом от отца́ ён атрыма́ў у спа́дчыну гэ́ты дом ад ба́цькі;

2. биол., несов. насле́даваць; сов. насле́даваць, унасле́даваць;

3. (кому-л.) несов., юр. мець пра́ва на спа́дчыну (пасля каго-небудзь); сов. атрыма́ць спа́дчыну (пасля каго-небудзь);

сын насле́дует отцу́ сын ма́е пра́ва на спа́дчыну пасля́ ба́цькі;

он насле́довал своему́ дя́де ён атрыма́ў спа́дчыну пасля́ свайго́ дзя́дзькі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прастоланасле́ддзе, ‑я, н.

Парадак атрымання ў спадчыну прастола, улады манарха. Закон аб прастоланаследдзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)