Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
артэ́рыя, ‑і; Рмн. ‑яў; ж.
1. Крывяносны сасуд, які нясе кроў ад сэрца да розных органаў цела. Лёгачная артэрыя. Сонная артэрыя.
2.перан. Шлях зносін (асабліва водны). Транспартная артэрыя. □ Самая буйная рачная артэрыя Поўначы БССР — Заходняя Дзвіна.Прырода Беларусі.
[Грэч. atrēria.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
артэ́рыя
(гр. arteria)
1) крывяносны сасуд, па якім кроў ад сэрца паступае ў розныя органы цела (напр.сонная а.);
2) перан. важны шлях зносін (транспартная а.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
трыпанасамо́зы
(ад гр. trypanon = свярдзёлак + сома)
хваробы чалавека і жывёл, якія выклікаюцца трыпанасомамі (напр.сонная хвароба, хвароба Шагаса); у людзей трапляюцца пераважна ў Афрыцы і Паўд. Амерыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
артэ́рыяж.
1.анат. Artéri¦e f -, -n, Schlágader f -, -n, Púlsader f;
со́нная артэ́рыя Hálsschlagader f;
2.:
гало́ўная артэ́рыя го́рада Háuptverkehrsader der Stadt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Сты́рыць ‘стаяць, прысутнічаць, дыжурыць’ (Варл.), ‘украсці’ (Яўс., Мат. Гом.), сту́рыць, сты́рыць ‘тс’ (Сцяшк. Сл.), магчыма, сюды ж стыря́тысь ‘здохнуць, памерці (пра пчол)’ (драг., Жыв. св.). Параўн. рус.сты́рить ‘дражніць; украсці; спрачацца, сварыцца’, сты́ра ‘хто любіць спрачацца’, ‘сонная гультаяватая кабета’, укр.дыял.сти́ра ‘напасць; спакуснік’, а таксама каш.stořëc ‘хваліць, маніць, ашукваць’. Няясна; ненадзейныя параўнанні з ісл.styr ‘вайна’ (Шымк. Собр.), с.-н.-ням.stûr ‘неслухмяны, непакорлівы’ і інш. Гл. Фасмер, 3, 789; ЕСУМ, 5, 416. Хутчэй за ўсё, звязана чаргаваннем з настырны (гл.). Борысь (SEK, 4, 364–365) мяркуе пра сувязь з *strčati, гл. стырчаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
загубі́цца, ‑гублюся, ‑губішся, ‑губіцца; зак.
Разм.
1. Згубіцца, загінуць, прапасці. Чамусьці на ліст не атрымала [Ганна] адказу — пэўна загубіўся.Гартны.
2. Стаць нябачным сярод каго‑, чаго‑н., знікнуць з вачэй. Наталька злілася з гэтым людскім патокам і загубілася ў ім.Колас.
3.перан. Аказацца непрыметным, закінутым сярод чаго‑н. Загубіўся і здаецца закінутым і ўсімі забытым у таежнай глушы невялікі домік пуцявога абходчыка.Васілевіч.Маленькая сонная вёска загубілася ў лесе.С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)