тарці́нка
(фр. tartine)
тонкая скібка хлеба, намазаная маслам, варэннем; маленькі бутэрброд.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
бутэрбро́д
(ням. Butterbrot = хлеб з маслам)
скібка хлеба з маслам, сырам, каўбасой і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
pajda
ж. разм. луста; скібка;
pajda chleba — луста хлеба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
skibka
ж. скіба; скібка; луста;
skibka chleba — луста хлеба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
бутэрбро́д
(ням. Butterbrot = хлеб з маслам)
скібка хлеба з маслам, сырам, каўбасой і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Скро́йка ‘луста хлеба’ (Байк. і Некр.). Рус. дыял. скрой, скро́я, скро́ек ‘тс’, укр. скро́йка ‘выкрайка’, чэш. skrojek ‘скібка хлеба; скрылік чаго-небудзь’, серб.-харв. скро̑ка ‘адрэзак; сегмент’. Да скроіць < кроіць (гл.) з суф. ‑к(а).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кі́бкі ’страва з малака і крухмалу’ (З нар. сл.). Калі ўлічыць, што страва складаецца з кавалкаў крухмалу і вадкасці, можна дапусціць паходжанне кібкі ад скібкі (гл. скібка). Пры гэтым адбылася памылковая дэкампазіцыя з прыняццем пачатковага с‑ за прэфікс.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Нача́так ’пачатак’ (Сл. ПЗБ), нача́ткі мн. (ТСБМ): нача́ткі робі́ць ’пачынаць якую-небудзь справу’ (ТС), рус. нача́ток ’пачатак’, польск. naczątek ’тс’, славен. načetek ’тс’, серб.-харв. наче́так ’пачатак; скібка’, ст.-слав. начѧтъкъ ’пачатак’. Прасл. načętъkъ, да načęti ’пачаць’, гл. нача́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ломо́ть м. (преимущественно о хлебе) лу́ста, -ты ж., скі́бка, -кі ж.; (преимущественно о плодах, сыре и т. п.) скрыль, род. скрыля́ м.;
◊
отре́занный ломо́ть адрэ́заны кусо́к.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Разбука́ць ’разбухаць, насычаючыся вільгаццю’ (Нас.), разбукаце́ць ’растаўсцець’ (Мат. Гом.), рус. дыял. разбука́ть ’разбухаць ад вільгаці’, разбу́клый ’разбухшы ад вільгаці (пра дровы)’, укр. бука́т ’кусок, скібка’. Ад раз- і буха́ць, які, магчыма, узыходзіць да і.-е. *bu‑ ’надуваць, раздуваць, пухнуць’, ’набрыняць’ (> буяць, гл.), параўн. лац. bucca ’надутая шчака, кусок (у роце)’. Такое ж развіццё семантыкі назіраецца ў слове разбрыняць ’патаўсцець’, пры брына ’вільгаць, вада’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)