самовла́стный

1. самаўлада́рны, самаўла́дны;

самовла́стный прави́тель самаўлада́рны (самаўла́дны) праві́цель;

2. перен. самаўпра́ўны;

самовла́стное распоряже́ние самаўпра́ўнае распараджэ́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

samowładny

самаўладарны, самаўладны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дэспаты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на дэспатыі. Дэспатычныя формы кіравання.

2. Самаўладны, які не лічыцца з воляй і жаданнямі другіх. Дэспатычны характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэ́спат, -а, М -паце, мн. -ы, -аў, м.

1. Вярхоўны правіцель у рабаўладальніцкіх манархіях старажытнага Усходу, які карыстаўся неабмежаванай уладай.

2. перан. Самаўладны, жорсткі, бязлітасны чалавек.

Быць дэспатам у сям’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

sélbstherrlich

a самаўла́дны, самадзяржа́ўны; дыкта́тарскі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

autocratic

[,ɔtəˈkrætɪk]

adj.

самаўла́дны, самадзяржа́ўны, дэспаты́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аўтакра́т

(гр. autokrates = самаўладны)

правіцель з неабмежаванай уладай; манарх, самадзержац.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

despotic

[dɪˈspɑ:tɪk]

adj.

дэспаты́чны; зь неабмежава́най ула́дай; самаўла́дны (хара́ктар)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

autocephalous

[,ɔtəˈsefələs]

adj.

аўтакефа́льны, самасто́йны, самаўла́дны

Belarus(i)an Autocephalous Church — Белару́ская Аўтакефа́льная Царква́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Рачны́ ’самаўпэўнены’ (Сцяшк. Сл.), ’самаўладны’: ot bez panou̯ nasz akonam jak raczny stau̯ (Арх. Федар.), ’нахабны’: які ты рачны, слова ні дасі сказаць (Сцяц.) рачны ’ганарлівы’ (тс). Відаць да *rekti ’сказаць’ (гл. рэкнуць), магчыма, пад уплывам польск. rzeczny ’істотны, сапраўдны’, параўн. rzecznik ’выканаўца, патрон, пракурор’ (гл. Длугаш-Курчабова, 451), укр. речни́к ’аратар’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)