самаўла́дны, -ая, -ае.

1. гл. самаўладства.

2. Схільны загадваць, падпарадкоўваць сваёй волі.

С. характар.

|| наз. самаўла́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаўла́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. самаўла́дны самаўла́дная самаўла́днае самаўла́дныя
Р. самаўла́днага самаўла́днай
самаўла́днае		 самаўла́днага самаўла́дных
Д. самаўла́днаму самаўла́днай самаўла́днаму самаўла́дным
В. самаўла́дны (неадуш.)
самаўла́днага (адуш.)		 самаўла́дную самаўла́днае самаўла́дныя (неадуш.)
самаўла́дных (адуш.)
Т. самаўла́дным самаўла́днай
самаўла́днаю		 самаўла́дным самаўла́днымі
М. самаўла́дным самаўла́днай самаўла́дным самаўла́дных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самаўла́дны самовла́стный;

с. праві́цель — самовла́стный прави́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самаўла́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на самаўладдзі, які з’яўляецца праяўленнем самаўладдзя. Самаўладны парадак. // Які валодае неабмежаваным правам распараджацца, загадваць. Самаўладны пан.

2. Тое, што і самаўладарны (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаўла́ддзе, -я, н.

Тое, што і самаўладства.

|| прым. самаўла́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаўла́дства, -а, н.

1. Аднаасобная неабмежаваная ўлада.

Царскае с.

2. Схільнасць падпарадкоўваць сваёй волі; уладалюбства.

Бацькоўскае с.

|| прым. самаўла́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самовласти́тельный самаўлада́рны, самаўла́дны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

единодержа́вный уст. адзінаўла́дны, самаўла́дны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэспаты́чны, -ая, -ае.

1. гл. дэспатызм, дэспатыя.

2. перан. Самаўладны, які не лічыцца з воляй і жаданнямі іншых.

Дэспатычная натура.

|| наз. дэспаты́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самовла́стный

1. самаўлада́рны, самаўла́дны;

самовла́стный прави́тель самаўлада́рны (самаўла́дны) праві́цель;

2. перен. самаўпра́ўны;

самовла́стное распоряже́ние самаўпра́ўнае распараджэ́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)