Verbum

анлайнавы слоўнік

Руйнава́ць ’ператвараць у руіны, разбураць’ (ТСБМ). Да руіна (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ruíne

f -, -n

1) руі́на, разва́ліна

2) перан. разва́ліна (пра чалавека)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ляпе́за ’нязграбны, непаваротлівы чалавек’ (даўг., Сл. ПЗБ). Балтызм. Параўн. літ. lapė́ža ’някемлівы, павольны, мешкаваты чалавек’, lepeĩzeris ’павольны, вялы; разваліна, руіна-чалавек’. Грынавяцкене (там жа, 2, 720) прыводзіць літ. адпаведнік, семантычна тоесны, але які фармальна адрозніваецца (lepérza).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

стру́шня́ Руіна; вайна (Слаўг.).

□ Стру́шня — частка г. Магілёва (Археагр., 2, 1867, XCXIX).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

catastrophe

[kəˈtæstrəfi]

1) катастро́фа f, стыхі́йнае бе́дзтва, вялі́кая няўда́ча, няшча́сьце n.

2) катастрафі́чны кане́ц; пагі́бель, руі́на f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

destruction

[dɪˈstrʌkʃən]

1) зьнішчэ́ньне n.

2) руі́на, пагі́бель, згу́ба f.

overconfidence was his destruction — празьме́рная самаўпэ́ўненасьць загубі́ла яго́

3) разбурэ́ньне, бурэ́ньне n. (буды́нка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

shipwreck

[ˈʃɪprek]

1) караблекрушэ́ньне n.

2) разьбі́ты карабе́ль

3) разбурэ́ньне, разьбіцьцё n. (пля́наў); руі́на f.

v.t. Figur.

буры́ць, разбура́ць, руйнава́ць; ні́шчыць

v.i.

цярпе́ць караблякрушэ́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

wrack

[ræk]

1) рэ́шткі разбу́ранага, зьні́шчанага; касьця́к разьбітага (карабля́, аўтамабі́ля); лом -у m.

2) руі́на f.; разбурэ́ньне n.

v.t.

аддава́ць паку́там, му́чыць

body wracked with pain — спаку́таванае ад бо́лю це́ла

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Завалі́на ’гультай, абібок’ (Сцяц.). Геаграфія (зэльв.) і на піск указваюць на польск. паходжанне, дзе zawałina ’тое, што завальвае дарогу, перашкаджае’; параўн. zawalidroga ’той, хто перашкаджае, гультай, абібок’, якое ўказвае на шлях семантычнай змены ў польск.

Зава́ліна, зугва́ліна, загава́ліна, зуга́ліна ’прызба’ (Мат. Гом.). Рус. зава́лина ’насып вакол хаты для ўцяплення’, цвяр., пск. ’лаўка на вуліцы каля варот’, валаг. ’зямля, пакінутая з-за нязручнасці карыстання ці бясплоднасці’, калуж., бранск., смал. загвалина, заговалина, заговальня ’прызба’, укр. уст. зава́лина ’руіна’, польск. zawalina ’тое, што завальвае дарогу, перашкаджае’, дыял. zawalnia ’насып вакол хаты ў выглядзе лаўкі’. Ст.-рус. пск. завалина ’прызба’ (XV ст.). Утворана на базе дзеяслова валіць ₁ (гл.), заваліць з суфіксам ‑іна (параўн. абва́ліна ’высокі бераг, дзе можа абвальвацца’), відаць, яшчэ ў ст.-рус. час. Формы загаваліна, зугваліна, зугаліна адлюстроўваюць, відаць, экспрэсіўны элемент (прэфікс?) ‑г‑, ‑го‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wreck

[rek]

1) руі́на, разва́ліна f.

2) разбурэ́ньне, зьнішчэ́ньне n.

3) касьця́к -а́ m. (разбу́ранага)

The wrecks of six ships were cast upon the shore — Касьцякі́ шасьцёх разьбі́тых караблёў былі́ вы́кінутыя на бе́раг

v.t.

1) разбура́ць; разва́льваць; зьнішча́ць; руйнава́ць

2) спрычыня́ць ава́рыю, зьнішчэ́ньне; руйнава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)