Verbum

анлайнавы слоўнік

ко́злы, -аў.

1. Сядзенне для фурмана ў перадку экіпажа.

2. Падстаўка для пілавання дроў у выглядзе бруса на чатырох ножках, збітых крыж-накрыж.

Пілаваць дровы на козлах.

3. Спосаб састаўлення вінтовак.

Саставіць вінтоўкі ў к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напіля́ць

‘моцна кусаць, джгаць каго-небудзь; пілаваць што-небудзь і без прамога дапаўнення; няўмела іграць’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пілава́цца, ‑луецца; незак.

1. Паддавацца распілоўванню. Сасна лёгка пілуецца.

2. Зал. да пілаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

píesacken

vt разм. пілава́ць, дайма́ць, дапяка́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

◎ Пільгокаць ’няўмела пілаваць’ (ваўк., Сцяшк. Сл.). Утворана ад піліць ’пілаваць’ пры дапамозе экспрэсіўнага суф. ‑го‑ка‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

перепи́ливать

1. (всё, многое) пілава́ць, рэ́заць, перапіло́ўваць, перараза́ць, перарэ́зваць;

2. (надвое) перапіло́ўваць, перараза́ць, перарэ́зваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sägen

vt пілава́ць

vi разм. храпці́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

дапілава́ць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., што.

Скончыць пілаваць што‑н.; распілаваць да канца ці да якога‑н. месца. Дапілаваць дровы. Дапілаваць бервяно да сукоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

piłować

незак.

1. пілаваць;

2. перан. разм. падганяць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Пілаўшчы́к ’пільшчык’ (дзятл., ЛА, 3). Да пілаваць < піла (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)