бутэ́ліца, ‑ы, ж.

Разм. Ласк. да бутэлька. З далёкіх вёсак прыязджаюць да.. [краўца] людзі не з пустымі рукамі, а з бутэліцаю самагону, каб мець прыемнасць выпіць яго ў кампаніі з Самабылем. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

treat​1 [tri:t] n.

1. задавальне́нне; асало́да; прые́мнасць;

have a treat не адмаўля́цца ад прые́мнага

2. пачасту́нак; пачо́стка, частава́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вуло́хвыцца ’ганарыцца, выстаўляць сябе, узносіцца’ (Бяльк.). Няясна, магчыма, ад лахва́ ’прыемнасць; лёгкае жыццё’ (рус. лафа́ ’ўдача, шчасце’) або ад ла́хаць ’лётаць, хадзіць; пляткарыць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

enjoyment [ɪnˈdʒɔɪmənt] n. асало́да, прые́мнасць;

I get a lot of enjoyment from reading his memories. Я атрымліваю вялікую асалоду ад чытання яго ўспамінаў.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ра́йства, ра́йство ’шчасце, прыемнасць, вельмі добрыя адносіны з кім-небудзь’, ’рай’, ’райскае жыццё; збавенне’ (віл., Сл. ПЗБ; ТС). Адсубстантыўнае ўтварэнне са значэннем стану: рай‑ + ‑ства. Гл. рай 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Vergnügen

n -s, - прые́мнасць, задавальне́нне; заба́ва

j-m ~ beréiten [gewähren, máchen] — рабі́ць прые́мнасць каму́-н.

mit ~ — з задавальне́ннем, з пры- е́мнасцю

viel ~! — зы́чу вясёлай заба́вы!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дабрыня́, ‑і, ж.

Разм.

1. Тое, што і дабрата (у 1 знач.). Іскра ў цемры згасала. І тут мне здалося: Ты ішоў да мяне з дабрынёй і адвагай. Караткевіч.

2. Утульнасць, раскоша, прыемнасць. — Эх, і дабрыня ж на сене ў цябе, дзядзька Анішчык. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гармо́нія, ‑і, ж.

1. Мілагучнасць, складнасць, прыемнасць гучання. Гармонія верша. Гармонія гукаў.

2. Зладжанасць, узаемная адпаведнасць асобных якасцей, прадметаў, з’яў, частак цэлага. Гармонія фарбаў. Гармонія зместу і формы. Гармонія жыцця.

3. Аддзел тэорыі музыкі, вучэнне аб правільнай пабудове сугучнасцей у кампазіцыі. Іменна гармонія зрабіла магчымымі трыумфы аркестравай музыкі. «Полымя».

[Ад грэч. harmonía — сувязь, сугучнасць, зладжанасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гармо́нія

(гр. harmonia = сувязь, сугучнасць, зладжанасць)

1) мілагучнасць; зладжанасць, прыемнасць гучання;

2) суразмернасць, узаемная адпаведнасць асобных якасцей, прадметаў, частак цэлага (напр. г. інтарэсаў);

3) аддзел тэорыі музыкі пра будову акордаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Behágen

n -s задавальне́нне, прые́мнасць

~ an etw. (D) fínden* — знахо́дзіць задавальне́нне (у чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)