непраўдзі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які не любіць гаварыць праўды; ілжывы. Непраўдзівы чалавек. // Далёкі ад праўды; непраўдападобны. Стары папярхнуўся на непраўдзівым слове, закашляўся, і праз слёзы, што выступілі на вачах ад кашлю, бліснуў на мяне кароткім, трывожным позіркам. Палтаран.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праўдалю́бства, ‑а, н.

Любоў да праўды, ісціны. Старому рыбаку ўласціва абсалютнае праўдалюбства, шчырасць і смеласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пабо́рнік, ‑а, м.

Заўзяты прыхільнік, абаронца каго‑, чаго‑н. Жывая слава пераможцам бою, Паборнікам і праўды і дабра. Астрэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праўдашука́льнік, ‑а, м.

Той, хто дамагаецца праўды, справядлівасці. Аксён Каль — праўдашукальнік, які ўсёй істотай ненавідзіць паноў і чыноўнікаў. Казека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праўдалю́бны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і праўдалюбівы. Купалаўская шырыня ў разуменні праўды, страснасць у яе сцвярджэння, рабілі [зборнік] «Шляхам жыцця» адным з найбольш праўдалюбных зборнікаў. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deviation

[,di:viˈeɪʃən]

n.

1) адхіле́ньне (ад кіру́нку, пра́віла), збачэ́ньне

2) адступле́ньне n. (ад пля́ну, пра́ўды)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

vestige [ˈvestɪdʒ] n.

1. anat. аста́так, рудыме́нт

2. след, знак;

not a vestige of truth ані́ кро́плі пра́ўды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Vis veritatis maxima est

Сіла праўды вельмі вялікая.

Сила правды очень велика.

Гл.: Emergit...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

Адза́баль, адзабылі, адзаль ’сапраўды’ (Касп.), адзабль, адзабыл ’праўда (прыслоўе)’ (Карскі 2-3, 71, 73, віц.), адзабль ’ці праўда’ (Мат. Смал.), параўн. рус. сіб. забыль ’праўда, сапраўды’, адзабль, адзабыль, ад‑за‑бы‑ль да быць (гл.). Структура ад‑забыль эквівалентна са‑праўды (Мартынаў, Бел.-рус. ізал., 69).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

deviate

[ˈdi:vieɪt]

v.

1) адыхо́дзіць, адхіля́цца (ад кіру́нку, пра́ўды)

2) адступа́цца (ад пля́ну, пра́віла)

3) заваро́чваць (з даро́гі); адхіля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)