праўдалю́бства, ‑а, н.
Любоў да праўды, ісціны. Старому рыбаку ўласціва абсалютнае праўдалюбства, шчырасць і смеласць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)