суверэ́нны, -ая, -ае.

1. Які валодае суверэнітэтам.

Суверэнная дзяржава.

2. Які ажыццяўляе вярхоўную ўладу.

С. правіцель.

|| наз. суверэ́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праві́цельніца, ‑ы, ж.

Жан. да правіцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэтра́рх, ‑а, м.

Правіцель тэтрархіі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самадзе́ржац, ‑жца, м.

Неабмежаваны ў сваёй уладзе самадзяржаўны правіцель; манарх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаўлада́р, ‑а, м.

Уст. Правіцель, які валодае аднаасобнай, неабмежаванай уладай; самадзержац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rządca

м. кіраўнік; правіцель; загадчык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дэ́спат, -а, М -паце, мн. -ы, -аў, м.

1. Вярхоўны правіцель у рабаўладальніцкіх манархіях старажытнага Усходу, які карыстаўся неабмежаванай уладай.

2. перан. Самаўладны, жорсткі, бязлітасны чалавек.

Быць дэспатам у сям’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пор (правіцель) 1/281

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

адзінаўла́дны, ‑ая, ‑ае.

Такі, у руках якога непадзельна сканцэнтравана ўся ўлада. Адзінаўладны правіцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́гент, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Часовы правіцель манархічнай дзяржавы.

2. Дырыжор хору, пераважна царкоўнага.

|| ж. рэ́гентка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (разм.).

|| прым. рэ́генцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)