Ляска́ч, ліска́ч ’пляскач, удар’ (Бяльк.). Да ля́скаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

klaps

м. пляскач;

dać ~a — даць плескача

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Schwapp

m -s, -e гу́чны ўдар, пляска́ч, во́плескі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

spank

[spæŋk]

1.

v.t.

шлёпаць (дзіця́), лупцава́ць

2.

n.

шлёпанец -ца, пляска́ч плескача́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Taps

m -es, -e разм. пляска́ч

Hans ~ — цяльпу́к, мя́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

*Ляпа́к 1, лепа́к ’цяльпук’ (ТС). Балтызм. Параўн. літ. lapõkas ’такі сабе, не асаблівы’, lėpė̃kas, lepekiùšas ’бесталковы чалавек’.

*Ляпа́к 2, лепа́к ’пляскач’ (ТС). Да ля́паць ’біць па чым-небудзь мяккім’ (гл.).

*Ляпа́к 3, лепа́к ’муляр’ (ТС). Да ляпі́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пле́шчыць 1 ’рабіць плоскім, тонкім, плюшчыць’ (Нас.)· Да плоскі (гл.). Сюды ж плешчанік ’ляпёшкі з прэснага цеста, пасыпанне макам’ (тураў., Малч.), якія, відаць, былі плоскія. Параўн. таксама пляскач 2, пляскуха (гл.).

◎ Пле́шчыць 2 ’пляскаць у далоні’ (лід., Сл. ПЗБ). Да пляск.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Klaps

m -es, -e пляска́ч (лёгкі ўдар рукой)

◊ er hat éinen ~ — ён крыху́ звіхну́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schláppe

f -, -n пляска́ч, пстры́чка, уда́р; разм. няўда́ча, паражэ́нне

éine ~ erléiden* [bekómmen*] — пацярпе́ць паражэ́нне [няўда́чу, фія́ска]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

slap​1 [slæp] n. пляска́ч;

give smb. a slap даць каму́-н. плескача́/по́ўху

♦

a slap in the face по́ўха, апляву́ха;

a slap on the wrist infml папярэ́джанне;

slap and tickle BrE, infml, dated шу́мная валтузня́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)