◎ Пляшко́ ’патоўшчаная частка зуба ў драўляных граблях’ (брасл., Сл. ПЗБ). Да плешка (гл.). Параўн. таксама польск. pleszka ’галоўка цвіка ці шрубы’, plesznik ’від цвіка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Kúppe

f -, -n

1) вяршы́ня (гары)

2) пле́шка (цвіка), гало́ўка (запалкі і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

główka

ж.

1. галоўка;

główka gwoździa — плешка цвіка;

2. наканечнік;

3. качан; галава

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

голо́вка

1. (у гвоздя и т. п.) пле́шка, -кі ж.;

2. в др. знач. гало́ўка, -кі ж.;

◊

гла́дить по голо́вке гла́дзіць па гало́ўцы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пле́ха ’завязь у яблыку’ (свісл., Шатал.). Фармальна можа быць выведзена з плешка (гл.) — паводле падабенства да галоўкі цвіка. Куркіна (Диал. структура, 107) збліжае са славен. ’племя’, ’род, віjx© ploha ’род, племя’ і далей з чэш. дыял. plehnut so ’пладзіцца, размнажацца’, славац. upľahnuc se ’нараджацца (пра жывёл)’, польск. plęgnąć się ’выхоўваць, даводзіць да ладу’, роднасных з *plodъ, *plemą (Скок, 2, 683; Варбат, Этимология–1978, 23–25).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цвік м Nágel m -s, Nägel;

шаве́цкі цвік Schústerstift m -(e)s, -e;

пле́шка [гало́ўка] цвіка́ Nágelkopf m -(e)s, -köpfe;

забі́ць цвіка́мі vernágeln vt;

◊ цвік сезо́на Zúgstück der Saison [zɛ´zɔ̃:]; Clou [klu:] m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

gwóźdź

м. цвік;

główka gwoździa — плешка цвіка;

gwóźdź programu — цвік праграмы;

ostatni gwóźdź do trumny — апошняя кропля;

zawiesić na gwoździu — адкласці; кінуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шля́пка ж.

1. (уменьш. к шля́па 1) капялю́шык, -ка м.;

2. (гриба и т. п.) ша́пачка, -кі ж., ша́пка, -кі ж.; (гвоздя, стержня и т. п.) пле́шка, -кі ж., гало́ўка, -кі ж.; (патрона) пя́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пля́ша, пля́шка, пле́шка, пля́жка, пля́ўшка, ’шкляная пасудзіна, бутэлька’, ’паходная бутэлька, фляшка’, пляшачка, пле́шэчка, ’бутэлечка для лекаў’ (ТСБМ, Нас., Дразд., Сцяшк. Сл., Мік., Мядзв., Шпіл., Гарэц., Бір., Федар. 6, Чуд., Мал., Касп., Сл. ПЗБ, Бяльк., Растарг., Ян.; мін., КЭС; драг., Сл. Брэс.; ЛА, 5; Мат. Гом.; ТС); ’шкло ад лямпы’ (Ян.), ’шкляная ці гліняная пасудзіна, у якой захоўваліся алей і інш. вадкія рэчывы’ (палес., З нар. сл.), ’паўлітровая бутэлька’ (Сцяшк. МГ). Ст.-бел. пляша, фляша, фляжка, хвляша ’пляшка, бутэлька’ (1538 г.) запазычаны са ст.-польск. flasza ’тс’, якое з с.-в.-ням. vlasche, ст.-в.-ням. flasca, сучаснае ням. Flasche (Булыка, Лекс. запазыч., 1102; Фасмер, 4, 200), што выводзяць з ням. flechten ’плесці’, на думку Банькоўскага (1, 374), непераканаўча. Параўн. таксама пля́га 6 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stud

I [stʌd]

1.

n.

1) пле́шка, гало́ўка f. (цьвіка́)

2) за́пінка f. (у адзе́ньні)

3) шу́ла, сто́йка f. (у будаўні́цтве)

2.

v.t. (-dd-)

усе́йваць, усы́пваць; раскі́дваць

gem-studded crown — каро́на, усы́паная кашто́ўнымі камяня́мі

II [stʌd]

1.

n.

1) ко́нны заво́д

2) жарабе́ц -ца́ m. .

2.

adj.

завадзкі́, паро́дзісты

a stud horse — завадзкі́ жарабе́ц

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)