постпре́дство (постоя́нное представи́тельство) пастпрэ́дства, -ва ср. (пастая́ннае прадстаўні́цтва).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імігры́раваць і іміграва́ць, -рую, -руеш, -руе; -руй; зак. і незак.

Перасяліцца (перасяляцца) у якую-н. краіну на пастаяннае або часовае жыхарства.

І. за граніцу.

|| наз. імігра́цыя, -і, ж.; прым. іміграцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

nag​1 [næg] n.

1. бурку́н

2. пастая́ннае бурча́нне; прыдзі́ркі, прычэ́пкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кнігаабме́н, ‑у, м.

Узаемная перадача твораў друку з адной бібліятэкі ў другую на пастаяннае карыстанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндэмі́я, ‑і, ж.

Спец. Абумоўленае прыроднымі фактарамі пастаяннае існаванне хваробы (часцей інфекцыйнай) у пэўнай мясцовасці.

[Ад грэч. éndēmos — мясцовы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́жбішча, ‑а, н.

Пастаяннае месца масавага ляжання некаторых марскіх звяроў. Лежбішча марскіх коцікаў. Лежбішча маржоў і цюленяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каза́рма, -ы, мн. -ы, -за́рм і -аў, ж.

1. Спецыяльнае памяшканне для размяшчэння вайсковых часцей.

2. перан. Пра вялікі непрыгожы змрочны будынак.

|| прым. каза́рменны, -ая, -ае.

Казарменная дысцыпліна.

○

Казарменнае становішча — пастаяннае знаходжанне ў вайсковай часці або на прадпрыемстве людзей, пераведзеных на ваеннае становішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

імігры́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак.

Перасяліцца (перасяляцца) у якую‑н. краіну на пастаяннае або часовае жыхарства (пра іншаземцаў).

[Ад лац. immigrare — перасяляцца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стральцы,

катэгорыя сялян-слуг; назва воінаў ВКЛ; першае пастаяннае войска ў Расійскай дзяржаве.

т. 15, с. 197

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мі́сія, -і, мн. -і, -сій, ж.

1. Адказная роля, высокае прызначэнне каго-н.

Вялікая м. вучонага.

2. Пастаяннае дыпламатычнае прадстаўніцтва пры якой-н. дзяржаве на чале з пасланнікам.

3. Дыпламатычная дэлегацыя спецыяльнага прызначэння.

М. дружбы (перан.). М. добрай волі (перан.).

4. Місіянерская арганізацыя.

Папская м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)