Па́ліца ’цяжкая дубіна з патоўшчаным канцом, якая ў старажытныя часы служыла зброяй’ (ТСБМ). Рус. па́лица, укр. па́лица, ст.-рус., ст.-слав. палица, польск. palica ’палка’, чэш. palice ’дубінка’, славац. palica ’палка, дубінка, тросць’, серб.-харв. па̏лица ’палка; посах; палена’, славен. pálica ’палка; посах; перакладзіна’, балг. палица ’паліца’. Прасл. palica (SP, 1, 99). Махэк₂ (420) праславянскім лічыць pala (параўн. польск. і чэш. дыял. pala ’палка’). Далейшую этымалогію гл. палка.

Палі́ца ’дошка або некалькі дошак, прымацаваных да сцяны або ўнутры шафы для размяшчэння кніг, посуду і інш.; частка плуга, якая аддзяляе і пераварочвае падрэзаны лемяшом пласт зямлі, адвал; прыстасаванне ў некаторых сельскагаспадарчых машынах’ (ТСБМ, Шат., Бяльк., Бір. Дзярж.), полі́ца ’тс’ (ТС), ’полка’ (Гарэц., Шпіл., Мал., В. В., Грыг., Мядзв., Федар. VI), полі́ца ’полка; насценная шафка’ (Шушк.), поли́ця ’полка’ (Бяс.), ’адвал (плуга)’ (Сцяшк. МГ, Тарнацкі, Studia). Агульнаслав.: рус. поли́ца, укр. поли́ця, ст.-рус., ц.-слав. полица, польск., славац., н.-луж. polica, в.-луж. polca, чэш. police, серб.-харв. по̀лица ’насценная планка’, славен. polica ’дошка ў сцяне; адвал плуга’, балг. поли́ца ’полка, карніз’. Прасл. polica. Ад пол (Фасмер, 3, 310). Далей гл. по́лка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паліца, стэлаж

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

бажні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

1. Паліца з абразамі.

2. Памяшканне для маленняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разбо́рны, -ая, -ае.

Такі, які можна разабраць і зноў сабраць, які паддаецца разборцы.

Р. домік.

Разборная кніжная паліца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыбіўны́ прибивно́й;

~на́я палі́ца — прибивна́я по́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасу́днік

‘паліца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пасу́днік пасу́днікі
Р. пасу́дніка пасу́днікаў
Д. пасу́дніку пасу́днікам
В. пасу́днік пасу́днікі
Т. пасу́днікам пасу́днікамі
М. пасу́дніку пасу́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рагаві́к

‘паліца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рагаві́к рагавікі́
Р. рагавіка́ рагавіко́ў
Д. рагавіку́ рагавіка́м
В. рагаві́к рагавікі́
Т. рагавіко́м рагавіка́мі
М. рагавіку́ рагавіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акладня́, ‑і, ж.

Тое, што і паліца (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bookshelf [ˈbʊkʃelf] n. (pl. -shelves) кні́жная палі́ца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыбіўны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. Такі, які прыбіваюць. Прыбіўная паліца. Прыбіўная падкоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)