bang up

пашко́дзіць, пакале́чыць (уда́рам)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

покале́чить сов., разг. пакале́чыць, (много, неоднократно) папакале́чыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перекале́чить сов., разг. (всех, многих) перакале́чыць, пакале́чыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pokaleczyć

зак. пакалечыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

перакале́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм. Пакалечыць усіх, многіх або ўсё, многае. Перакалечыць пальцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

skaleczyć

зак. пакалечыць, скалечыць, параніць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пакале́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Пакалечыць сябе; стаць калекай. [Мікалай Іванавіч] разбіў школьны грузавік і сам пакалечыўся.. Кажуць, рэбры паламаў і правую руку вывіхнуў. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стро́нціць ‘пашкодзіць, звіхнуць’ (Сцяшк. Сл.), ‘пакалечыць’ (іўеў., шальч., воран., паст., Сл. ПЗБ), стро́нціцца ‘ўпасці’ (шальч., Сл. ПЗБ). З польск. strącić ‘збіць, зваліць, упіхнуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пакале́чаны

1. искале́ченный, изуве́ченный, покале́ченный, изуро́дованный, перекале́ченный;

2. перен. искале́ченный; изуро́дованный;

1, 2 см. пакале́чыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стру́нкі мн. л. ‘страты’ (Сцяш. Сл.); параўн. стро́нціць (гл.) ‘пакалечыць’, стро́нціцца ‘ўпасці’, якія з польск. strącić (іўеў., шальч., паст., Сл. ПЗБ, 4, 602). Параўн. струт, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)