Стру́нкі мн. л. ‘страты’ (Сцяш. Сл.); параўн. стро́нціць (гл.) ‘пакалечыць’, стро́нціцца ‘ўпасці’, якія з польск. strącić (іўеў., шальч., паст., Сл. ПЗБ, 4, 602). Параўн. струт, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)