поме́тить сов. паме́ціць, пазна́чыць; см. помеча́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ánkreuzen

vt пазна́чыць кю́джыкам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

переме́тить сов., в разн. знач. пераме́ціць, паме́ціць, пазна́чыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пазна́чаны

1. поме́ченный; обозна́ченный;

2. переме́ченный;

1, 2 см. пазна́чыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паклеймава́ць, ‑кляймую, ‑кляймуеш, ‑кляймуе; зак., каго-што.

1. Пазначыць клеймамі. Паклеймаваць коней. Паклеймаваць швейныя вырабы.

2. Клеймаваць некаторы час. Гадзіну паклеймаваў і кінуў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Накме́тнік ’нейкая расліна’: а накметнік штоночы мярэсціцца (Бічэль–Загнетава). Відаць, да накме́ціць ’прымеціць, пазначыць’, гл. кме́ціць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зо́рачка ж. памянш. Stérnchen n -s, -;

пазна́чыць зо́рачкай durch ein Stérnchen kennzéichnen vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ацэхава́ць ’пазначыць, зрабіць метку, знак на чым-небудзь’ (КСТ), ст.-бел. оцеховати з XVI ст. ’абазначыць’ (Веснік БДУ, 1, 1972, 64), параўн. польск. ocechować. Ад цэхаваць ’значыць’, параўн. цэшка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

назна́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.

1. каго (што). Прызначыць на якую-н. пасаду, працу.

Н. загадчыкам кафедры.

2. што. Намеціць, вызначыць тэрмін.

Н. сустрэчу на вечар.

3. што. Устанавіць (зарплату, пенсію і пад.).

Н. пенсію.

4. што. Прысудзіць (у якой-н. гульні).

Н. штрафны ўдар.

5. што. Паставіць знак, пазначыць меткай.

Н. дрэвы на высечку.

|| незак. назнача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. назначэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Стрэфі́ць ‘зрабіць нячыстым, забароненым для ўжывання (у яўрэяў)’ (Нас.). Кюнэ (Poln., 100) супастаўляе з польск. strefić strefnić ‘зрабіць поласы, палосамі пазначыць’ < ням. streifen ‘рабіць палосы’, Streif ‘паласа’. Аб польскім слове гл. Брукнер, 518; Варш. сл., 6, 452.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)