лицева́ть несов. (перелицовывать, перешивать) ніцава́ць, пераніцо́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пераніцо́ўваць, -аю, -аеш, -ае; незак., што.

Тое, што і ніцаваць.

|| наз. пераніцо́ўванне, -я, н. і пераніцо́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ліцкава́ць ’ніцаваць’ (Грыг., Мядзв.). З *лічкава́ць, якое з лічка ’тварык’ < ліцо. Параўн. рус. дан. личкова́ть ’ніцаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nicować

незак. ніцаваць, ліцаваць, пераніцоўваць, пераліцоўваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Піцу́га ’працаўнік’ (Касп.). J©a ніцаваць/ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Напіцав́ацца ’запрацавацца’ (Янк. 2). Да ніцаваць ’цяжка працаваць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перанітава́ць ’пераніцаваць’ (ТСБМ, Яруш., Шпіл., Федар., Бяльк.). З пераніцава́ць, збліжана з нітка: да пера- і ніцава́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярце́ць ’круціць’ (БРС, КТС, Яруш.); ’абмотваць, абкручваць’ (БРС); ’хітраваць’ (Юрч.), укр. вертіти ’вярцець’; ’свідраваць’, рус. вертеть ’тс’; ’абарочваць’, ’вярнуць каго-небудзь’; ’падманваць’, уладз., валаг. ’боўтаючы, збіваць што-небудзь’, перм. ’пячы (у роце)’, вяц. ’ванітаваць’. Ст.-рус. вертѣти, врътѣти ’вярцець’; ’свідраваць’; ’загортваць, згортваць’. Польск. wiercić ’круціць’; ’свідраваць’; ’круціўшы, расціраць што-небудзь’, н.-луж. wjerśeś ’вярцець, круціць’; ’свідраваць’, в.-луж. wjerćeć ’тс’, чэш. vrtěti ’вярцець, круціць’; ’думаць, варочаць мазгамі’, славац. vrtieť ’круціць’, славен. vrtẹ́ti ’тс’, серб.-харв. vŕtjeti, вр̀тети ’круціць’; ’ківаць (галавой)’; ’віляць, махаць (хвастом)’; ’сукаць’; ’свідраваць’, макед. врти ’абарачаць, вярцець, круціць’; ’мяняць палажэнне’; ’зварочваць (з дарогі)’; ’гартаць (старонку)’; ’віцца (аб сцежцы)’; ’пераварочваць, ніцаваць’; ’перакручваць’; ’(добра) весці гаспадарку’; ’тачыць (дрэва)’, балг. въртя́ ’вярцець, круціць, абарочваць’; ’віцца’; ’добра валодаць (зброяй, інструментам)’; ’весці гаспадарку’; ’варочаць (справамі)’, ст.-слав. врьтѣти, врътѣти ’вярцець, круціць’. Прасл. vьrtěti (аснова vьrt‑/vert‑/vort‑) мае адпаведнікі ў літ. ver̃sti, verčiù ’валіць, перакульваць’; ’ніцаваць’; ’пераўтвараць’; ’перакладаць (на іншую мову)’; ’прымушаць’, лат. vḕrst ’звяртаць (увагу)’; ’паварочваць’; ’абярнуць’, ст.-прус. wīrst ’станавіцца’, wartint ’абарачаць’, гоц. wairþan ’станавіцца’, лац. verto, ‑ere ’паварочваць, вярцець’ — усе ўзыходзяць да і.-е. u̯ert‑ (< u̯er‑). Гл. Праабражэнскі, 1, 77; Вальдэ, 824; Траўтман, 354; Фік, 1, 131; Торп, 397; Мюленбах-Эндзелін, 4, 566; Міклашыч, 384; Брукнер, 617; Фасмер, 1, 301; Шанскі, 1, В, 65–66; КЭСРЯ, 76; Махэк₂, 701; БЕР, 1, 212; Голуб-Копечны, 423; Младэнаў, 91; Скок, 3, 631–633.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wénden

* vi

1.

vt

1) (толькі па слаб.спр.) пераваро́чваць; ніцава́ць (вопратку)

2) паваро́чваць, варо́чаць; круці́ць

kein Áuge von j-m ~ — не зво́дзіць вачэ́й з каго́-н.

das Heu ~ — варо́чаць се́на

bítte ~! — глядзі́ на адваро́це!

3) (an A) тра́ціць, выдатко́ўваць, расхо́даваць (што-н. на што-н.)

er hat viel Mühe und Kraft darán gewándt — ён прыкла́ў да гэ́тага мно́га сіл і намага́нняў

4) (толькі па слаб.спр.) паваро́чваць (назад)

2.

(sich)

1) паваро́чвацца; абаро́чвацца

sich zur Flucht ~ — кі́нуцца [пусці́цца] наўцёкі

2) (an j-n) звярта́цца (да каго-н.)

3) (толькі па слаб. спр.) мяня́цца, перамяня́цца (пра надвор’е і г.д.)

◊ das Blatt hat sich gewéndet — ≅ сітуа́цыя (рэ́зка) змяні́лася

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)