quenchless

[ˈkwentʃləs]

adj.

нязга́сны, незгаса́льны; неспато́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

undying [ʌnˈdaɪŋ] adj. бессмяро́тны; неўміру́чы;

undying glory ве́чная сла́ва;

an undying interest нязга́сны інтарэ́с

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

неугаса́емый и неугаси́мый прям., перен. нязга́сны, незгаса́льны;

неугаси́мое жела́ние нязга́снае (незгаса́льнае) жада́нне;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нязга́слы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і нязгасны. Верасень рассыпаў журавіны, Быццам жар нязгаслы на імху, Гарбузы жаўтлявыя ўскінуў Даспяваць на хлеўчыка страху. Ляпёшкін. Пісьменнік яскрава паказвае нязгаслую веру рабочых у перамогу сацыялістычнай рэвалюцыі. Кучар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незгаса́льны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і нязгасны. Алесь марыў, што пройдзе некаторы час і пабяжыць па [слупах].. яркае, незгасальнае святло. Броўка. Ніякі мор і злыя сілы не ў стане патушыць у чалавечым сэрцы незгасальную любоў і імкненне да хараства. Майхровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

inextinguishable

[,ɪnɪkˈstɪŋgwɪʃəbəl]

adj.

1) нязга́сны, незгаса́льны (жада́ньне, запа́л)

2) які́ немагчы́ма згасі́ць (аго́нь) або́ спыні́ць (сьмех)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

nieugaszony

nieugaszon|y

нязгасны, незгасальны;

~e pragnienie — няўтольная прага (смага)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

неувяда́емый

1. неўвяда́льны;

2. перен. (бессмертный) бессмяро́тны, неўміру́чы; (немеркнущий) няга́снуты разг., нязга́сны;

неувяда́емая сла́ва неўвяда́льная (бессмяро́тная, неўміру́чая, няга́снучая разг., нязга́сная) сла́ва.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

niewygasły

niewygasł|y

непагаслы, нязгасны;

~y wulkan — непагаслы вулкан;

~e uczucie перан. нязгасныя пачуцці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АЗБЕ́СТ

(грэч. asbestos літар. нязгасны, неразбуральны),

горны лён, мінералы класа водных сілікатаў магнію, жалеза і інш. з групы серпенціну (хрызатыл-азбест) і групы амфіболаў (амфібол-азбест). Паралельна-валакністай будовы, расшчапляюцца на тонкія, трывалыя валокны. Колер залаціста-жоўты, зялёны, да чорнага, распушаны — белы. Бляск шаўкавісты. Цв. 2—2,5. Шчыльн. 2,5 г/см³. Вогнеўстойлівы (t пл. каля 1500 °C). У прам-сці выкарыстоўваецца пераважна хрызатыл-азбест. Радовішчы азбесту звязаны з ультраасн. пародамі. Выкарыстоўваецца ў вытв-сці азбестацэмент. трубаў і шыферу, азбестатэхн. прам-сці (тканіны, шнуры, стужкі), вытв-сці пластмасавых і гумавых вырабаў з азбеставым напаўненнем (тармазныя калодкі, фрыкцыйныя кольцы, электраізаляцыйныя матэрыялы і інш.), таксама ў вытв-сці паперы, кардону, фільтраў.

т. 1, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)