тэт-а-тэ́т, прысл. (звычайна з захаваннем французскага напісання tête-a-tête).

Сам-насам, удваіх без сведак.

[Фр. tête-á-tête.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́вапіс, ‑у, м.

Агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, уласцівая той ці іншай літаратурнай мове; арфаграфія. Правапіс беларускай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пржаля́шчка ’пралеска’ (Дэмб. 1). З перадачай напісання з польск. przylaszczka ’тс’. Гл. пралеска.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

да́та, -ы, ДМ да́це, мн. -ы, дат, ж.

1. Дакладны каляндарны час якой-н. падзеі.

Гістарычныя даты.

Круглая д. (аб юбілеі, дні нараджэння і пад., якія падлічваюцца дзесяцігоддзямі).

2. Памета, якая паказвае час (год, месяц, дзень) напісання дакумента, пісьма, твора і пад.

Пісьмо без даты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыплама́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Раздзел крыніцазнаўства, які вывучае паходжанне, структуру і змест гістарычных дакументаў з мэтай выяўлення іх аўтэнтычнасці, часу напісання і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыёль, ‑і, ж.

Трохдольная рытмічна я музычная фігура ў музыцы двухдольнага размеру; група з трох рытмічна аднолькавых пот, роўных па працягласці дзвюм нотам таго ж напісання.

[Ням. Triole.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыкта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Вучэбная або праверачная пісьмовая работа па правапісу — запісванне тэксту пад дыктоўку з далейшым аналізам правільнасці яго напісання. Папераджальны дыктант. Тлумачальны дыктант. Кантрольны дыктант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ГРАФА...

(ад грэч. graphō пішу),

першая састаўная частка складаных слоў, што абазначае: які адносіцца да пісьма, почырку, напісання, напр., графалогія, графаманія.

т. 5, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пра́вапіс ’агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, арфаграфія’ (ТСБМ, Гарэц.). Запазычанне з польск. prawopis; змена месца націску пад уплывам пра́вы. У польск., таксама як у рус. (правописа́ние), калька з грэч. ὁρυογραφία < όρυός ’правільны’ і γράφω ’пішу’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

арфагра́фія

(ад гр. orthos = правільны + grapho = пішу)

сістэма правіл напісання слоў пэўнай мовы; правапіс.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)