Verbum

анлайнавы слоўнік

нака́зывать^II несов., уст., прост. (давать наказ, наставление) нака́зваць, дава́ць нака́з; (велеть) зага́дваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

настаўля́ць ¹, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да наставіць.

настаўля́ць ², ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., каго.

Навучаць, наказваць, як трэба рабіць што‑н.; даваць настаўленні (у 1 знач.). Праз цкую гадзіну.. [Алесь] пачуў у калідоры голас дзеда, які канчаў настаўляць кухара. Караткевіч. — Усё трэба [рабіць] ўмеючы, — быццам настаўляў дзед хлапца, быццам проста раіў. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nakazywać

незак. загадваць, патрабаваць, наказваць;

nakazywać komu co zrobić — загадваць каму зрабіць што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

apprise, apprize

[əˈpraɪz]

v.t.

паведамля́ць; нака́зваць, інфармава́ць

We apprised him of the change of date — Мы паведамі́лі яго́ аб зьме́не да́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Жы́чыць ’жадаць, віншаваць’ (Нас., Сцяшк. МГ, Колас). Рус. дыял. варонеж. жи́чить ’пазычаць’, разан. ’наказваць’, укр. дыял. жи́чити ’жадаць, віншаваць’, польск. życzyć ’прагнуць, жадаць камусьці ці сабе; віншаваць’, в.-луж. žičić ’забяспечваць, даць, дазваляць’, н.-луж. žycyś ’даваць, дазваляць, віншаваць’, чэш. дыял. žičiti ’жадаць, віншаваць’, славац. žičiť ’тс’. Ст.-бел. жичити, зычити (1526 г.), ст.-рус. зычити (1567 г.) у польскіх справах. Паводле Брукнера, 669; Голуба–Копечнага, 305; Махэка₂, 498, *požitčiti (> pożyczyć) ад požitek ’польза, карыстанне’, адкуль (шляхам зваротнага словаўтварэння?) і życzyć. Бел., паводле Пальцава (Бел. лекс., 130), Булыкі (Запазыч., 114), з польск. яшчэ у XVI ст.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

напу́тствовать

1. сов. даць нака́з (на даро́гу), наказа́ць;

2. несов. дава́ць нака́з (на даро́гу), нака́зваць;

стари́к напу́тствовал дете́й тёплыми слова́ми стары́ дава́ў нака́з (на даро́гу) дзе́цям цёплымі сло́вамі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

веле́ть

1. сов. сказа́ць; (приказать) загада́ць, наказа́ць; (распорядиться) распарадзі́цца; (не велеть) не дазво́ліць, забарані́ць;

полко́вник веле́л прийти́ палко́ўнік загада́ў прыйсці́;

князь велел кла́няться князь сказа́ў кла́няцца;

он велел перенести́ ве́щи в другу́ю ко́мнату ён распарадзі́ўся перане́сці рэ́чы ў другі́ пако́й;

2. несов. каза́ць; (приказывать) зага́дваць; нака́зваць; (распоряжаться) распараджа́цца; (не велеть) не дазваля́ць, забараня́ць;

◊

так велит мне долг так ка́жа мне абавя́зак.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bid

[bɪd]

bade, bid or bad, bidden or bid, bidding

v.t.

1) зага́дваць, нака́зваць

Do as I bid you — Рабі́, як я табе́ нака́зваю

2) віта́ць, каза́ць

to bid good night — пажада́ць до́брае но́чы

His friends came to bid him good-bye — Яго́ныя сябры́ прыйшлі́ разьвіта́цца зь ім

3) (p.t. and p.p. of bid) прапано́ўваць

She bid five dollars for the table — Яна́ прапанава́ла пяць даля́раў за стол

4) аб’яўля́ць; абвяшча́ць

to bid defiance — абве́сьціць непаслухмя́нства, непадпра́дкавацца

5) запраша́ць

v.i.

прапано́ўваць, дава́ць цану́

to bid at an auction — прапанава́ць цану́ на тарго́х

1) прапанава́ньне, зага́дваньне n.

2) прапанава́ная су́ма

3) зая́ўка, ста́ўка f. (у ка́ртах)

•

- bid for

- bid up

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)