Verbum

анлайнавы слоўнік

мятлю́г, метлюгу, м.

Тое, што і мятліца. Мігаціць.. [луг] краскамі, залаціцца паспяваючым метлюгом і вабіць да сябе. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Wíndhalm

m -(e)s, -e мятлі́ца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

мя́тлик м., бот. мятлі́ца, -цы ж.; обл. метлюжо́к, -жку́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wiechlina

ж. бат. мятліца; метлюжок (Poa L.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Мя́дліца ₁ ’мялка’ (беласт., Сл. ПЗБ). З польск. międlica ’тс’. г

◎ Мядлі́ца ₂ ’мятліца, метлюжок звычайны, Poa trivialis L.’ (рагач., Мат. Гом.). Да мятліца (гл.). Мена т > д выклікана звонкасцю санорных.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паасыпа́цца, ‑аецца; зак.

Асыпацца — пра ўсё, многае. Схілы гары паасыпаліся, і яна выглядае цяпер не такой высокай. В. Вольскі. Мятліца паасыпалася і тырчала белаватаю травяною саломаю. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіве́нькі, ‑ая, ‑ае.

Памянш.-ласк. да сівы. Дзеду было гадоў шэсцьдзесят пяць: сівенькі, худы, з ружовай лысінай. Бядуля. Папараць абсела мятліца, сівенькая, дробненькая — дрыжыць нават тады, калі няма ветру. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Метлі́на ’мятліца ў жыце’ (Растарг.). Да мятла ₁. Параўн. там жа мятлі́на (павелічальнае) ’мятла’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мятлі́нак ’трава мятліца, Agrostis, L.’ (слонім., Сцяшк. Сл.). Відаць, з польск. miotlina, mietlina ’благая мятла’. Да мятла© (гл.).⇉.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)