Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
múmmeln
vi мармыта́ць, мя́мліць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Ля́мля ’маўчун, ціхоня’ (слаўг., Нар. словатв.). Да мя́мля, якое з мя́мліць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мя́мля, ‑і, ДМ ‑ю, Т ‑ем, м.; ДМ ‑і, Т ‑яй (‑яю), ж.
Разм. Той, хто мямліць; вялы, нерашучы чалавек. Прыйшлося ўмовы сацспаборніцтва чытаць. А каму чытаць? Тут жа мямлі якой не даручыш.Пянкрат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
mumble
[ˈmʌmbəl]1.
v.
1) мармыта́ць
2) мя́мліць
3) жава́ць, як бяз зубо́ў
2.
n.
мармыта́ньне, мя́мленьне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Про́ся ’папрашайка’ (навагр., З нар. сл.; капыл., Нар. словатв.). Да прасіць, як, напрыклад, мя́мля < мя́мліць. Параўн. Слаўскі, SP, 1, 60 (аб актыўнасці суф. ‑а пры ўтварэнні экспрэсіўных назоўнікаў м. р.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Жу́мрыць ’хрупаць (есці)’ (КСТ), кобр.жо́мраты ’павольна есці, жаваць’ (Жыв. сл., 100). Рус.перм., свярдл.жумрить ’жаваць’, укр.жу́мрити, жу́мрати ’есці’ (Грынч.), н.-луж.žumliś ’цяжка жаваць, мямліць’, в.-луж.žumlić ’гаварыць у нос, мямліць’, уст. ’намагацца перажаваць’ (Пфуль). Параўн. серб.-харв.жумо́рити, жубо̀рити і жу̏борити ’рабіць невялікі шум, ціха і няясна гаварыць’, шумо̀рити, шу̀морити ’шамацець’, славен.šumoréti, šumréti ’тс’. Элемент жу‑ суадносіцца, верагодна, з жав‑ у жаваць (гл.) < *žev‑ < і.-е.*g(i̯)eu‑. Далейшыя часткі кораня (м, р) няясныя. Параўн. жупарыць, жабанець.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Мумрыта́ць, драг.мумрыта́ты ’мямліць’ (Клім.). Роднаснымі да яго Клімчук (ЛП, 16) лічыць серб.-харв.му̀млати, му̀мљати, мр̀мљати ’мармытаць’, балг.мъ́мря ’дакараць, сварыцца’. Да мумрыць (гл.). Утворана ад назоўніка з суфіксам ‑otъ. Гл. таксама му́мрыць.