мя́мліць, -лю, -ліш, -ліць; незак., што і без дап. (разм.).
Марудна, невыразна і вяла гаварыць.
|| зак. прамя́мліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мя́мліць
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мя́млю |
мя́млім |
| 2-я ас. |
мя́мліш |
мя́мліце |
| 3-я ас. |
мя́мліць |
мя́мляць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мя́мліў |
мя́млілі |
| ж. |
мя́мліла |
| н. |
мя́мліла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мя́млі |
мя́мліце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мя́млячы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
мя́мліць несов., разг. мя́млить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мя́мліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак., што і без дап.
Разм. Незразумела, невыразна і вяла гаварыць. Іголкі-вочы інспектара прашывалі Ганса Коха, які нешта мямліў у адказ на яго пытанні. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мя́мліць ’невыразна і вяла гаварыць’, ’павольна жаваць’, ’павольна рабіць што-небудзь’ (ТСБМ, Нас.), мемло́ ’мямля’ (ТС); мя́млік ’павольны, марудны ў рабоце’ (Нас.), мя́мля ’вялы, нерашучы чалавек’ (ТСБМ, Касп.). Рус. паўн.-зах. мя́млить, мямля́ть, мя́мля, мямлю́й ’тс’. Паводле Фасмера (3, 30), гукапераймальнае, як і чэш. mumlali ’буркатаць’, славен. memljáti momljáti ’мармытаць, гаварыць незразумелае’, ’жаваць з цяжкасцю’, лат. męmulis, літ. memeris ’заіка’, хец. mema‑ ’гаварыць’. Параўн. таксама му́мляць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мя́млить несов., разг. мя́мліць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
замя́мліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.
Разм. Пачаць мямліць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мя́мля, -і, ДМ -ю, Т -ем, м.; ДМ -і, Т -яй (-яю), ж., мн. -і, -яў (разм.).
Той, хто мямліць; вялы, нерашучы чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ля́мля ’маўчун, ціхоня’ (слаўг., Нар. словатв.). Да мя́мля, якое з мя́мліць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)