манасты́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манасты́р манастыры́
Р. манастыра́ манастыро́ў
Д. манастыру́ манастыра́м
В. манасты́р манастыры́
Т. манастыро́м манастыра́мі
М. манастыры́ манастыра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

настая́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Кіраўнік праваслаўнага або каталіцкага мужчынскага манастыра; ігумен; абат.

2. Старшы святар у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абаты́са, ‑ы, ж.

Ігумення каталіцкага жаночага манастыра.

[Лац. abbatissa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ігу́мен, ‑а, м.

Настаяцель мужчынскага праваслаўнага манастыра.

[Грэч. hēgumenos — вядучы, кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ігу́мення, ‑і, ж.

Настаяцельніца праваслаўнага жаночага манастыра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аба́т, -а, М аба́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Настаяцель мужчынскага каталіцкага манастыра.

2. У Францыі: каталіцкі свяшчэннік.

|| прым. аба́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бра́ція, -і, ж., зб.

1. Манахі адной абшчыны або манастыра.

2. (з азначэннем). Людзі аднаго кола; садружнасць (жарт.).

Марская б.

Уся наша б.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́лар, ‑а, м.

Манах, які ведае гаспадаркай манастыра; эканом.

[Ад лац. cellarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скіт, -а, М скі́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі пасёлак у аддаленні ад манастыра для манахаў-пустэльнікаў, а таксама невялікі асобны манастыр у глухой мясцовасці.

|| прым. скі́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

настая́цель, ‑я, м.

1. Кіраўнік мужчынскага манастыра; ігумен.

2. Старшы свяшчэннік у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)