Verbum

анлайнавы слоўнік

Кума-Маныцкая ўпадзіна

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

	адз.	мн.
Н.	ку́м	кумы́
Р.	ку́ма	кумо́ў
Д.	ку́му	кума́м
В.	ку́ма	кумо́ў
Т.	ку́мам	кума́мі
М.	ку́ме	кума́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кум кум, род. ку́ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаро́хаўка, ‑і, ДМ ‑хаўцы, ж.

Разм. Гарохавы суп. — Кума, а кума... Без цыбулі хіба гарохаўку гатуюць? — запыталася.. [гараджанка]. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Разм. Ласк. да кума.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kuma

ж. разм. кума

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Gevátterin

f -, -nen уст., жарт. кума́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

◎ Ку́мін, ку́міна вада ’вір’ (ТС). Параўн. кума (гл.) і куміна (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тае́чка ’прыяцелька’ (Ласт.), ’сяброўка’ (Мат. Гом.), та́ічка ’таварышка, кума’ (Бяльк.). Гл. тайка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кумаліны ’куманіка. Rūbus suberectus’ (Касп.). Да *кума ніны. Параўн. *ку мамка < каманіка (гл.). Форма кумаліны. магчыма, пад уплывам маліна (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)