беспадста́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае пад сабою падстаў; неабгрунтаваны. Беспадстаўныя меркаванні, сцверджанні. Беспадстаўная крыўда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grouch​1 [graʊtʃ] n. infml

1. бурку́н, бурклі́вы чалаве́к

2. ска́рга, кры́ўда

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Жал ’крыўда’ (Бяльк.): «жалу б ні було, каб свой коньстравіў авёс, а то чужэй» (Краснап.). Відаць, суадносіцца з жаль (гл.) і іншымі як бяссуфіксны назоўнік. Але не выключана запазычанне літ. žalà ’крыўда, шкода’, магчыма, кантамінацыя з адназначнымі слав. словамі. Супраць гіпотэзы запазычання геаграфія.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абі́да ’крыўда’ (русізм?) (Бяльк.), абідзіць, абіднік (Бяльк.), абіднік, абіджанне, абіждацца (Нас.). Апошняя форма сведчыць таксама аб рускай (царкоўнаславянскай) крыніцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смарка́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Рэзкімі выдыхамі ачышчаць свой нос ад слізі. Чыр-р-р... Ч-ч-чыр... — аж шыпяць [сарокі]. Здаецца, нехта прастуджаны ў альшэўніку чысціць нос — смаркаецца. Пташнікаў. Крыўда агарнула Параску, крыўда на ўсіх, хто тут сядзіць, на маці, што плача ды ў хустку смаркаецца. Лобан. Верасневіч моцна на ўвесь двор смаркаецца, а потым старанна прыгладжвае валасы і азіраецца. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rancor

[ˈræŋkər]

n.

зласьлі́васьць, няна́вісьць f.; кры́ўда f.; злапо́мнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

hurt​1 [hɜ:t] n. кры́ўда; абра́за;

It was a hurt for him to hear that. Яму было крыўдна чуць гэта.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

injury [ˈɪndʒəri] n. (to)

1. ра́на, ране́нне; тра́ўма;

a head injury тра́ўма галавы́

2. пашко́джанне, шко́да

3. кры́ўда, знява́га, паклёп

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

оби́да кры́ўда, -ды ж.;

◊

кро́вная оби́да кро́ўная кры́ўда;

нанести́ оби́ду пакры́ўдзіць;

не в оби́ду будь ска́зано не ў кры́ўду ка́жучы;

он на меня́ в оби́де ён на мяне́ ма́е кры́ўду (кры́ўдзіцца);

не дать себя́ в оби́ду не даць сябе́ ў кры́ўду;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; зак.

1. каго (што). Даць жыццё каму-н., пусціць на свет.

Н. сына.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан., што. Даць пачатак чаму-н., стварыць што-н., быць прычынай з’яўлення чаго-н.

Крыўда нарадзіла злосць.

◊

У чым маці нарадзіла (разм.) — зусім голы.

|| незак. нараджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. нараджэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)