Разм. Той, хто гарлапаніць; крыкун, гарлан. Гарлапан Якуб, які мог крычаць.. дзве гадзіны запар, у момант сцішваўся, вытарашчваў чорныя вочкі.Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Крыксу́н ’крыкун (пра дзіця)’ (Юрч., Яўс., З нар. сл., КЭС, лаг., Жд. 3, Мат. Маг., Сцяшк.). Утварэнне на ‑ун пад уплывам крыкун. Да крыкса2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Schnáuzer
m -s, - крыку́н, грубіцн, гарлахва́т
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Pólterer
m -s, - шумлі́вы чалаве́к, крыку́н
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
shouter
[ˈʃaʊtər]
n.
крыку́н -а́m., гарлапа́н, гарладзёр -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Schréihals
m -es, -hälse разм.крыку́н, гарлахва́т
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Brüllaffe
m -n, -n пагардл. пла́кса, крыку́н
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
гарладзёр, ‑а, м.
Разм.груб.
1. Гарлапан, крыкун. Гарладзёр ён, вось хто, — прыйшла на дапамогу Нэлі Марфа.. — Горла драць дык кожны можа, калі ў сваёй хаце сядзіць.Савіцкі.
2. Пра тое, што моцна дзярэ горла. Не тытунь, а гарладзёр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wrangler
[ˈræŋglər]
n.
1) крыку́н -а́m., зва́длівы чалаве́к
2) каўбо́й -я m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Бурлі́ць ’бурліць’. Рус.бурли́ть, укр.бурли́ти. Усх.-слав. слова, спрэчнае па паходжанню. Праабражэнскі (1, 54) лічыў яго гукапераймальным. Фасмер (1, 246), Рудніцкі (263–264) думаюць пра сувязь з *burʼa (гл. бу́ра). Шанскі (1, Б, 234) выводзіць ад *бурло ’крыкун, шумны чалавек’ (параўн. рус.бурло ’самы вялікі звон на званіцы’, бурлан ’крыкун, забіяка’ і г. д.).