хараство́ ср.

1. красота́ ж.; краса́ ж.; пре́лесть ж.;

дзяво́чае х. — де́вичья красота́ (краса́);

2. (обстановки, одежды и т.п.) великоле́пие

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

uroda

ж. краса; прыгажосць;

dziewczęca uroda — дзявочая прыгажосць (краса)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

piękno

н. краса, хараство, прыгожасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дзяво́цкі, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і дзявочы. Дзявоцкія гады. Дзявоцкія уборы. □ Праз цябе, дзявоцкая краса, Слёзы коцяцца, як буйная раса. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

красота́ ж. краса́, -сы́ ж., хараство́, -ва́ ср., прыгажо́сць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Красаві́к 1 ’чацвёрты месяц года’ (ТСБМ, Гарэц., Нас.), ’пяты месяц года’ (Яруш.). Гл. краса 2.

Красаві́к 2 ’баравік, які расце, калі красуе жыта’ (Сцяшк. Сл., Мат. Гом.). Гл. краса 2.

Красаві́к 3 ’жучок на коласе ў час красавання злакаў’ (Ян.). Гл. краса 2.

Красаві́к 4 ’лешч’ (Мат. Гом.). Нераст ляшча адбываецца ў час красавання злакаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красаві́ца ’вясёлка’ (ДАБМ). Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красата́ ’кветкі’ (Булг.). Гл. краса 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красу́н ’прыгажун’ (ТСБМ). Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сенажа́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сенажаці, уласцівы ёй. Выйшлі з ёй [дзяўчынай], дзе сенажатная краса Зіхцела, як вясёлкі мнагацветны ўзор. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)