Падстаўка ў выглядзе жалезнага абруча на трох ножках, на якой гатуюць ежу на адкрытым агні, а таксама козлы, да якіх падвешваецца кацёл над вогнішчам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
kozły
мн.козлы;
kozły do piłowania drzewa — козлы для пілавання дрэва
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
сталю́гаж.
1. (для распиловки брёвен) ко́злыед.нет;
2. верста́к м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Kútschbock
m -(e)s, -böcke ко́злы
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Sägebock
m -s, -böcke ко́злы (для пілавання)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
sawbuck
[ˈsɔbʌk]
n.
1) ко́злыpl. (для пілава́ньня)
2) дзяся́тка f. (гро́шы)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
смі́рна1, прысл.
Навыцяжку, не варушачыся і не размаўляючы (пра стойку пры камандзе). Стаяла некалькі вінтовак, састаўленых у козлы, чатыры паліцаі пры ўваходзе партызан зам[е]рлі па стойцы «смірна».Навуменка.
смі́рна2, ‑ы, ж.
Пахучая смала.
[Грэч. smyrna.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сланы́ ‘козлы (для пілавання бервяна на дошкі)’ (ашм., Яшк. Мясц.). Хутчэй за ўсё, да папярэдняга слова (гл.) або да слон ‘лава’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Крыжы́1 ’козлы пад ляжачы вулей’ (З нар. сл.). Параўн. крыжак2 (гл.).
Крыжы́2 ’прылада для размотвання маткоў пражы’ (Жд. 3). Гл. крыж1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сталю́га ‘прыстасаванне для распілоўкі бярвёнаў на дошкі; высокія козлы’, ‘сталярны варштат’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр., Касп., Бяльк., Сцяшк., Жд. 3, Сл. ПЗБ, Некр., Ян., Выг., Бір. Дзярж., Сцяцко Сл.), ‘мальберт’ (Гарэц.), ‘бандарскі станок, на якім апрацоўваюць стругам абручы, клёпкі’ (Янк. 1, Гарэц.; рагач., Арх. ГУ), столю́га, штолю́га ‘станок для апрацоўкі клёпак’ (ТС), сталю́жкі ‘козлы’ (Скарбы), сталю́гі ‘падмосткі пад стог’ (талач., ДАБМ, камент., 877). З польск.staluga, sztaluga ‘драўляная падстаўка, штатыў, козлы і пад.’, што з ням.Stellage ‘рыштаванні; стэлаж’ з прыстасаваннем суфікса па тыпу żegluga ‘суднаходства’ (Брукнер, 512–513). Гл. Кюнэ, Poln., 99; Нававейскі, Zapożyczenia, 105, 171. Ст.-бел.сталюга, столюга (XVII ст.) з ст.-польск.staluga (Булыка, Лекс. запазыч., 193).