księżowski

княжацкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

раджа́, ‑ы́, м.

Княжацкі тытул у Індыі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ад санскр. rājā — цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кня́жы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і княжацкі. [З узгорка] відаць .. чорная вежа сярэдневяковага княжага замка. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Намеснік князя ў Старажытнай Русі, таксама выбарны галава грамадзянскай адміністрацыі ў феадальных рэспубліках.

Княжацкі п.

Пскоўскі п.

|| ж. паса́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. паса́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

książęcy

княжы, княжацкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fürstlich

1.

a

1) кня́жацкі, кня́жы

2) раско́шны, бага́ты, па́нскі

2.

adv па-кня́жацкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паса́днік, ‑а, м.

Гіст. Намеснік князя для кіраўніцтва горадам, вобласцю або выбраны вечам правіцель горада ў Старажытнай Русі. Княжацкі пасаднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агнішча́нін, ‑а, м.

Гіст. Малодшы княжацкі дружыннік, які кіраваў гаспадаркай, дваром і слугамі ў князя (да 11 ст.), потым старшы дружыннік, бліжэйшы дарадчык князя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кра́ўчы

(польск. krajczy)

гіст. прыдворны, які загадваў княжацкі сталом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

princely

[ˈprɪnsli]

adj.

1) кня́жацкі, кня́жы

2) як у кня́зя, бага́ты, раско́шны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)