паса́днік, ‑а, м.
Гіст. Намеснік князя для кіраўніцтва горадам, вобласцю або выбраны вечам правіцель горада ў Старажытнай Русі. Княжацкі пасаднік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)