Verbum

анлайнавы слоўнік

заклы́паць ¹, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Клыпаючы, дабрацца куды‑н. Заклыпаць дадому.

заклы́паць ², ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць клыпаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Клы́хаць ’клыпаць, павольна рухацца’ (Сцяшк.). Магчыма, кантамінацыя клішаць (гл.) і клыпаць (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клы́баць ’кульгаць’ (Сл. паўн.-зах., Федар.). Гл. клыпаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клымпава́ты ’выкручаны, нязграбны’ (ТС). Да клыпаваты, клыпаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клы́гаць ₁ ’марудна ісці, клыпаць’ (ТСБМ, Бір., Сцяшк., Жыв. сл., Нар. сл.), ’кульгаць’ (Шат.). Відаць, кантамінацыя клыпаць (гл.) і кульгаць (гл.). Семантычная тоеснасць гэтых дзеясловаў стварае спрыяльныя ўмовы для іх кантамінацыі.

Клы́гаць ₂ ’жаваць, есці’ (Нас.). Гл. клыкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клыба́ты ’клышаногі’ (Сцяц., Сл. паўн.-зах., З нар. сл.). Гл. клыпаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кны́паць ’кульгаць, ісці павольна’ (Нас.). Кантамінацыя клыпаць (гл.) і кніпаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клымза́ ’кульгавы’ (клыбач ’хто клыбае’) (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. klipsà ’тс’ (Сл. паўн.-зах., 2, 482). Гл. клыпаць. Экспрэсіўная назалізацыя: *клыпса > *клымпса > клымза.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клы́пша ’чалавек, у якога доўгія нязграбныя ногі’ (Нар. сл.), ’жанчына з крывымі нагамі’ (З нар. сл.), ’кульгавы чалавек’ (Жыв. сл.). Утворана па вядомай балтыйскай словаўтваральнай мадэлі на ‑ša (гл. клыпаць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

АДСТРА́Т

(ад лац. ad пры, каля + stratum слой),

сляды ўзаемадзеяння мовы прышэльцаў і тубыльцаў на фанетычным, лексічным, граматычным узроўні. Пры гэтым не адбываецца асіміляцыі, а абедзве моўныя сістэмы працягваюць суіснаванне (скандынаўскі ўплыў на англ. мову 9—11 ст., цюркскі адстрат у бел. мове, напр.: кіндзюк — зельц). Часам тэрмін «адстрат» ужываецца для абазначэння ўзаемапранікнення тэрытарыяльна сумежных, але не блізкародных моў (бел. і літоўскай; напр., валандацца, клыпаць). Паняцце «адстрат» уведзена М.Барталі ў 1936.

А.А.Кожынава.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)