канон,

сістэма пануючых правіл і норм.

т. 7, с. 588

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кано́н м. Kánon m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кано́н

(гр. kanon = норма, правіла)

1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. кірунку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);

2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Кано́н кану́н, кану́на ’сыта, куцця, абрадавая салодкая страва, якая гатуецца к памінкам’ (Нас., ТС, Вешт.; калінк., Мат. Гом.; бярэз., рагач., круп., чэрв., пух., калінк. Сл. паўн.-зах.); ’узаконенае правіла вышэйшай царкоўнай іерархіі’, ’спіс рэлігійных кніг’, ’царкоўнае песнапенне ў пахвалу святога або свята’ (ТСБМ). Укр. канун ’салодкая страва к фэсту’, канон; рус. смал. канон ’куцця з мёдам’, кастр. ’салодкае піва на ўсяночнай’, рус. канун ’маленне’, ’паніхіда’, ’дзяды’, ’першая гадавіна смерці’, ’памінкі’, ’куцця’, ’піва’, ’асвячоны мёд’, смал. кануна ’паніхіда’ і інш. Ст.-рус. канонъ (XII ст.), канунъ. Апошняя форма — народная. Запазычана з грэч. κανών ’палка, шнур, лінейка’. Разгляд літ-ры гл. Фасмер, 2, 180–181.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кано́н

(гр. kanon = норма, правіла)

1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. напрамку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);

2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Kánon

m -s, -s

1) кано́н, пра́віла

2) муз. кано́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kanon, ~u

м. канон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

canon [ˈkænən] n.

1. кано́н; царко́ўны зако́н

2. афіцы́йны спіс кніг Бі́бліі

3. fml пра́віла, станда́рт;

the canons of good taste пра́вілы до́брага то́ну

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Rituál

n -s, -e i -i¦en рэл. рытуа́л, кано́н, абра́д

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

canon

I [ˈkænən]

n.

1) царко́ўны зако́н, кано́н -у m.

2) пра́віла n., станда́рт -у m.

the canons of good taste — пра́вілы до́брага гу́сту

3) афіцыйны сьпі́с кні́гаў Бі́бліі

4) сьпі́с сьвяты́х

5) Print кано́н (вялі́кі шрыфт — 48 пу́нктаў)

II [ˈkænən]

n.

кано́нік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)