каменячо́с, ‑а, м.

Рабочы, які абчэсвае камень, каменне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каменябо́ец, ‑бойца, м.

Рабочы, які разбівае каменне на шчэбень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адваліць усё. многае. Паадвальваць каменне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадкіда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны і паадкі́дваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. каго-што. Адкінуць адно за адным усё, многае або ўсіх, многіх.

П. каменне з дарогі.

2. што. Адкінуць назад (пра галовы).

П. галовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падарва́цца, -ву́ся, -ве́шся, -ве́цца; -вёмся, -вяце́ся, -ву́цца; -ві́ся; зак.

1. Загінуць ад выбуху.

П. на міне.

2. Захварэць ад цяжкай працы ці ад падымання чаго-н. цяжкага.

Цягаў каменне і падарваўся.

|| незак. падрыва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўскіда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Ускінуць усё, многае. Паўскідаць каменне на падводу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кляшчо́ткі ’драўляныя лапаткі ў лазні, якімі бяруць гарачае каменне’ (Яўс., Бяльк.). Гл. кляшчотка 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ваўчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і воўчы. Аб каменне спатыкаўся конь, таропка прабіраючыся па кустах, па глухіх ваўчыных сцежках. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ломово́й​II ламавы́; (битый) бі́ты; лама́ны;

ломово́е желе́зо жале́зны лом;

ломово́й ка́мень бі́тае каме́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Брук 1 ’каменная маставая’ (ст.-бел. брук з XVI ст.; Булыка, Запазыч.). Укр. брук ’тс’. Запазычанне з польск. bruk ’тс’ (дзе з ням. Brücke мост; брук’). Гл. Рудніцкі, 220; Бернекер, 89; Шалудзька, Нім., 23; Рыхардт, Poln., 37; Кюнэ, Poln., 46; Брукнер, 42.

Брук 2 ’самая быстрыня ракі’ (Нас.). Рус. дыял. (смал.) брук ’пясчаная водмель у рацэ’. Мабыць, таго ж паходжання, што і брук 1 (гл.). Развіццё семантыкі: ’каменне’ → ’месца ў рацэ, дзе каменне’ → ’быстрыня’. Параўн. брук ’каменне’ (Сцяшк.). Але не выключаецца, што брук 2 звязана з дзеясловам тыпу рус. дыял. бру́кать ’гаварыць незразумела’ (гукапераймальнае). Параўн. укр. белебе́нити ’балбатаць’, бе́лебень глыбокае месца ў рацэ’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)