засо́ўка,

гл. засаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шы́бер

‘засаўка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шы́бер шы́беры
Р. шы́бера шы́бераў
Д. шы́беру шы́берам
В. шы́бер шы́беры
Т. шы́берам шы́берамі
М. шы́беры шы́берах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шпінгале́т

‘засаўка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шпінгале́т шпінгале́ты
Р. шпінгале́та шпінгале́таў
Д. шпінгале́ту шпінгале́там
В. шпінгале́т шпінгале́ты
Т. шпінгале́там шпінгале́тамі
М. шпінгале́це шпінгале́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

hasp [hɑ:sp] n. за́саўка; кручо́к; кля́мка; за́шчапка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

задви́жка за́саўка, -кі ж.; (оконная и т. п.) за́шчапка, -кі ж.;

гидравли́ческая задви́жка техн. гідраўлі́чная за́саўка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засо́в м. за́саўка, -кі ж.; зава́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

затво́рка обл. за́саўка, -кі ж., за́шчапка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fastener [ˈfɑ:snə] n. запо́р, за́саўка, шпінгале́т; за́шпілька; за́сцежка (розных відаў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шпінгале́т, -а, М -ле́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Засаўка для запірання створак акон, дзвярэй.

2. Пра дзіця, падлетка, які мае малы рост (разм.).

Ш., а лезе ў дарослую кампанію.

|| прым. шпінгале́тны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ры́гель ’жалезная засаўка’ (В. В. 116), ст.-бел. рыгель ’засаўка’ (1653). З ням. Riegel ’засаўка’, магчыма, праз польскую, параўн. польск. rygiel ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)