апрага́ць

‘запрагаць каго-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. апрага́ю апрага́ем
2-я ас. апрага́еш апрага́еце
3-я ас. апрага́е апрага́юць
Прошлы час
м. апрага́ў апрага́лі
ж. апрага́ла
н. апрага́ла
Загадны лад
2-я ас. апрага́й апрага́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час апрага́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запрага́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да запрэгчыся.

2. Зал. да запрагаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wprzęgać

незак. упрагаць, запрагаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

strängen

vt запрага́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánschirren

vt запрага́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zaprzęgać

незак. запрагаць;

гл. zaprząc

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

жаро́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Маладая кабыла (да трох гадоў). [Грамабой:] А баранаваць і жарабку будзем запрагаць, няхай прывыкае. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vórspannen

vt (vor A) запрага́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

harness​2 [ˈhɑ:nɪs] v.

1. (to) запрага́ць; прывя́зваць (да чаго-н.) з дапамо́гай ву́пражы

2. утаймо́ўваць, скара́ць (раку, вадаспад і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыпрэ́жка, ‑і, ДМ ‑жцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прыпрагаць — прыпрэгчы (у 1 знач.).

2. Р мн. ‑жак. Від запрэжкі каня — збоку ад аглабель для дапамогі каранніку. Запрагаць у прыпрэжку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)