завярша́ючы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад завяршаць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які з’яўляецца заканчэннем, завяршэннем чаго‑н. Завяршаючы год пяцігодкі. Завяршаючая чвэрць навучальнага года.

3. Дзеепрысл. незак. ад завяршаць. Кравец прыпыніўся ў сваім двары за шулам, завяршаючы ход сваіх думак. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завяршы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. завяршу́ заве́ршым
завяршы́м
2-я ас. заве́ршыш
завяршы́ш		 заве́ршыце
завершыце́
3-я ас. заве́ршыць
завяршы́ць		 заве́ршаць
завярша́ць
Прошлы час
м. завяршы́ў завяршы́лі
ж. завяршы́ла
н. завяршы́ла
Загадны лад
2-я ас. завяршы́ завяршы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час завяршы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

perfektieren

vt завярша́ць, зака́нчваць; удаскана́льваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

finalize, BrE finalise [ˈfaɪnəlaɪz] v. завярша́ць; афармля́ць (канчатковы варыянт)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dokańczać

незак. заканчваць; завяршаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вянча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго.

1. Выконваць царкоўны абрад шлюбу. Вянчаць маладых.

2. Завяршаць што‑н., знаходзіцца зверху чаго‑н. Лес каміноў вянчаў пяціпавярховыя гмахі будынкаў... Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

accomplish [əˈkʌmplɪʃ] v. выко́нваць, здзяйсня́ць, ажыццяўля́ць, завярша́ць;

accomplish one’s aim дасяга́ць сваёй мэ́ты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

завяршэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. завяршаць — завяршыць.

2. Тое, чым заканчваецца, завяршаецца што‑н. — Замест ранейшай аварыі з машынаю, зробіш аварыю з чалавекам. Гэта будзе завяршэннем тваёй службы. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vollénden

vt завярша́ць, канча́ць

er hat volléndet — ён скана́ў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Прыбіва́ць: прыбіва́ць рукі ’заключаць здзелку’ (ашм., драг., Сл. ПЗБ), а таксама драг. пырыбыва́тэ ’тс’ (драг., Лучыц-Федарэц, вусн. паведамл.) Да біць (гл.), параўн. біць па руках ’тс’, літаральна ’завяршаць справу, б’ючы па руках’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)