Жва́ка, жва́чка ’ежа (або нейкі прадмет), што шматразова перажоўваецца’ (ТСБМ). Рус.жвак, жва́ка, жва́чка, укр.жва́ка, жва́чка ’тс’, серб.-луж.žwak, в.-луж.žwačk, н.-луж.žwack ’тс’, балг.дыял.жва́ка, жва́чка ’тс’, серб.-харв.жва́ка ’тс’, жва̑к ’жавок, адзін рух сківіц пры жаванні’. Няма сумнення пра корань *žьv‑a‑ (гл. жава́ць). Далейшае ўтварэнне або ад жвакати бяссуфіксным спосабам (Лідэн у Зб. Міккале, 120, паводле Фасмера, 2, 37) або з суфіксам ‑к‑, як драка (Шанскі, 1, 5, 279), і памяншальным ‑ьк‑а (параўн. драчка), што больш верагодна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
przeżuwina
ж.жвачка, жуйка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
żujka
ж.жвачка, жуйка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
жва́ка, ‑і, ДМ жвацы, ж.
Разм. Тое, што і жвачка. Карова больш не стукала, было чуваць, як яна жве жваку.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
cud[kʌd]n.жва́чка, жва́ка;
chew the cud жава́ць жва́чку (пра жвачных жывёл); перан. перажо́ўваць адно́ і то́е ж
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Жуйка ’жвачка’ (Нас.). Рус.арханг., зах., ленінгр., укр.жуйка ’тс’, польск.żujka ’тс’. Ад асновы цяп. ч. жуй‑ (гл. жаваць) з дапамогай суфікса ‑ьк‑ назва аб’екта дзеяння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Káugummi
m -s, -s
1) (жава́льная) гу́мка
2) перан. іран.жва́чка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wad1[wɒd]n.
1. па́чак;
a wad of (bank)notes па́чак гро́шай
2. кусо́к, кава́лак, камя́к (ваты, воўны і да т.п.);
a wad of chewing tobacco тытунёвая жва́чка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)