доверя́ть несов.

1. давяра́ць;

2. (поручать) даруча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завяшча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. і незак.

1. каго-што каму. Перадаць (перадаваць) па завяшчанні.

З. маёмасць сыну.

2. каму з інф. Даручыць (даручаць) што-н., выказаўшы перадсмяротную волю.

Вучоны завяшчаў прадоўжыць справу сваім вучням.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. даручу́ дару́чым
2-я ас. дару́чыш дару́чыце
3-я ас. дару́чыць дару́чаць
Прошлы час
м. даручы́ў даручы́лі
ж. даручы́ла
н. даручы́ла
Загадны лад
2-я ас. даручы́ даручы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час даручы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паруча́ць

‘даручаць што-небудзь каму-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. паруча́ю паруча́ем
2-я ас. паруча́еш паруча́еце
3-я ас. паруча́е паруча́юць
Прошлы час
м. паруча́ў паруча́лі
ж. паруча́ла
н. паруча́ла
Загадны лад
2-я ас. паруча́й паруча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час паруча́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

powierzać

незак. давяраць; даручаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zlecać

незак. даручаць; загадваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бескантро́льны, ‑ая, ‑ае.

Які нікім не кантралюецца, свабодны ад кантролю. [Андрэй:] — З гэтым Апанасам трэба нешта зрабіць. Нельга ж даручаць яму такія справы. Па сутнасці, ён бескантрольны... Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Заляца́ць ’папярэджваць, запэўніваць’ (Нас.). Суадносіцца з польск. zalecać ’рабіць’, ’даручаць’, дзе ‑lecać Слаўскі (4, 96) узвёў да прасл. lětiti ’даваць у апеку, даручаць’ < прасл. lětь ’воля, дазвол’. Гл. лець (Нас.). Націск бел. слова ўказвае на бел. яго паходжанне, хаця нельга выключаць і запазычанне з польск. з пераносам націску. Параўн. ст.-бел. залецати ’рэкамендаваць’ і шэраг вытворных, паводле Булыкі (Запазыч., 116), з польск.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

delegate​2 [ˈdelɪgeɪt] v. дэлегава́ць; пасыла́ць дэлега́там;

delegate authority перадава́ць паўнамо́цтвы;

delegate work даруча́ць рабо́ту

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

depute

[dɪˈpju:t]

v.t.

1) прызнача́ць сваі́м наме́сьнікам

2) дэлегава́ць, даруча́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)