Неадукаваны, недасведчаны чалавек. Ніякага рэальнага зместу не ўкладаў Пракоп у.. слова [самакрытыка]. Ён моўчкі глядзеў на Міколу, баючыся паказацца невукам.Колас.Я вырашыў даканаць невука і кароценька выклаў сутнасць свайго назірання.Прокша.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
consummate
[ˈkɑ:nsəmeɪt]1.
v.t.
1) дако́нчыць, ско́нчыць
2) дакана́ць, зьдзе́йсьніць; ажыцьцяві́ць
consummate the marriage — дакана́ць жані́мства (палавы́м а́ктам)
3) Obsol. удаскана́льваць
2.
v.i.
зьдзяйсьня́цца, удаскана́львацца
3.[ˈkɑ:nsəmət]
adj.
зако́нчаны, даскана́лы
consummate skill — даскана́лае майстэ́рства
a consummate artist — даскана́лы маста́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
dorznąć
зак.
1. дарэзаць (да канца); падрэзаць (дадаткова);
2.перан.разм. зарэзаць; даканаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дако́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
1. Давесці да канца, завяршыць пачатае. Дакончыць справу. □ — Не хацела ты, Грыпіна, прыйсці ў канцылярыю, — у цябе дакончым праўленне.Пташнікаў.Парфёнчык зацягнуўся папяросай і дакончыў: — Былы старшыня, Падлуцкі, дом узяўся сабе ставіць.Дуброўскі.
2.Разм. Дабіць, даканаць, прыкончыць. Дакончыць параненага звера. □ Наш партызанскі ўвесь атрад дакончыць ворага прыйшоў.Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рэ́сціць ’дабіць, даканаць; пакараць’ (слон., Нар. лекс.), дарэ́сьціць ’дакончыць’ (Нар. сл.), ’разбурыць, разбіць’ (зэльв., Жыв. сл.). Рус.рестить ’лаяцца’, изрестити ’выкалаць’. Прасл.*restiti ’калоць, біць; лаяцца, караць’, магчыма, уяўляе сабой дэнамінатыў ад *restъ(ь?), верагодна ў значэнні ’калючка, вастрыё’, як, напрыклад *čьstiti ’шанаваць’ < *čьstь ’гонар’; gostiti ’гасцяваць’ < gostь ’госць’ (Гарачава, Этимология–1980, 105–106). Відаць, сюды ж рэ́сткі, мяркуючы па ілюстрацыі: крычэць на ўвесь свет рэсткім крыкам (Глеб Альгердзіч. Нашчадкі і спадкаемцы // Шыпшына, № 2, 1946. С. 36), са значэннем ’востры, пранізлівы’.