ігруша,

гл. груша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ружовакветныя прыметнік | спецыяльны тэрмін

Сямейства двухдольных раслін, да якога адносяцца яблыня, груша, вішня, шыпшына, ажына, маліна, глог, ружа і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

artichoke [ˈɑ:tɪtʃəʊk] n. арцішо́к;

Jerusalem artichoke земляна́я гру́ша, тапінамбу́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

pear [peə] n.

1. (i)гру́ша

2. bot. гру́шавае дрэ́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гру́шына ж., обл. (отдельное дерево груши) гру́ша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

тапінамбур, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства складанакветных з прыдатнымі для яды клубнямі; земляная груша.

[Гал. toppenant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grusza

ж. бат. груша (дрэва)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ружакветныя, ‑ых.

Сямейства дрэў, кустоў і травяністых раслін, да якіх адносіцца ружа, маліна, яблыня, груша, сліва і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ду́ля ’груша дуля’, ’дуля’ (БРС, Нас., Касп., Шат., Сцяшк.). Рус. ду́ля ’груша’, укр. ду́ля ’груша’. З польск. dula, gdula, а гэта з лац. cydonea (< грэч.). Гл. Фасмер, 1, 552; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 207–208.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

земляны́ в разн. знач. земляно́й;

~ны́я рабо́ты — земляны́е рабо́ты;

~на́я плаці́на — земляна́я плоти́на;

○ з. за́яц — земляно́й за́яц;

з. арэ́х — земляно́й оре́х;

~на́я гру́ша — земляна́я гру́ша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)