uncivil [ˌʌnˈsɪvl] adj. fml гру́бы; няве́тлівы;

uncivil manners гру́быя мане́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

uncouth [ʌnˈku:θ] adj. нязгра́бны, нехлямя́жы, няспры́тны (пра людзей); гру́бы;

uncouth manners гру́быя мане́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

unmannerly [ʌnˈmænəli] adj. fml нявы́хаваны, гру́бы; з ке́пскімі мане́рамі;

unmannerly conduct гру́быя паво́дзіны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разбраха́цца, ‑брашуся, ‑брэшашся, ‑брэшацца; зак.

Разм. Пачаць доўга і моцна брахаць. Як разбрахаліся сабакі, з хаты да аконнай шыбы прыліп нейчы твар. Галавач. // Дапускаць лаянку, ужываць грубыя словы. Разбрахаўся хлопец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Барлёчы ’грубыя жаночыя чаравікі’ (Касп.), барля́чы (Шат.), ба́рлеч ’чаравік’. Укр. дыял. берля́чі ’зімовыя чаравікі’, польск. berlacze ’зімовыя боты, пантофлі’. Першакрыніца — ням. Bärenlatschen (да Bär ’мядзведзь’, Latsche ’пантофля’, гл. Брукнер, 21). Бел. і ўкр. формы, магчыма, праз польск. мову.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unrefined [ˌʌnrɪˈfaɪnd] adj.

1. неачы́шчаны, нерафінава́ны;

unrefined sugar нерафінава́ны цу́кар

2. гру́бы, нявы́хаваны;

unrefined manners гру́быя мане́ры; нявы́хаванасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Schrot

m, n -(e)s, -e паляўн.

1) шрот

2) (непытлява́ная) мука́, гру́быя кру́пы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дыскваліфіка́цыя ж Disqualifikatión f -, -en; Disqualifizíerung f -;

дыскваліфіка́цыя за гру́быя парушэ́нні спарты́ўных пра́вілаў Disqualifikatión wégen gróber spórtlicher Régelverstöße

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

заскару́злы, ‑ая, ‑ае.

Агрубелы, шорсткі, шурпаты. Грубыя, заскарузлыя рукі нагадвалі ўсохлую патрэсканую зямлю. Дуброўскі. // перан. Адсталы, закаснелы. Дзесьці ў цёмных нетрах заскарузлай Данькавай душы ёсць нешта такое, што можна назваць падабенствам да чалавечых пачуццяў. Шкраба. Кіпела Затонне, выбітае з каляіны заскарузлай плыні вясковага жыцця. Перкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скажэ́нне, ‑я, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. скажаць — сказіць і стан паводле знач. дзеясл. скажацца — сказіцца.

2. Змяненне, якое скажае што‑н.; няправільнасць, памылка. Грубыя скажэнні ў тэксце. □ У інтэрмедыях часта непаслядоўна, са скажэннямі перадаваліся асобныя фанетычныя і граматычныя рысы беларускай мовы. Шакун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)